Ik hoorde de ene conducteur tegen de andere zeggen: daar staat nog iemand te zwaaien in de deuropening. Gekkigheid, zei de ander die het liefst wilde fluiten omdat het tijd was. Ze liepen naar achteren. Toen bleek de trein niet helemaal aan het perron te staan. Ik nam de volgende trein. Het werd steeds drukker. De twee zusjes met hun zilveren zomerschoentjes hadden geluk. Er waren twee stoelen naast elkaar vrijgekomen. De vader ging naast… lees meer >>
Ik miste de ontbijtzalen. Ontbijtzalen van hotels behoren tot de meest intieme verborgen plekken die je maar kunt bedenken. Kapsels nog met de afdruk van het hoofdkussen erin, gezichten nog niet in de plooi zo kort na het ontwaken die anders zijn voorbehouden aan huisgenoten en geliefden, kleren die haastig zijn aangeschoten, en als kers op de taart de interactie tussen gezinsleden. Een vrouw schenkt haar puberdochters thee in, merkt over het bord van een… lees meer >>
Ik stond voor een Willem Roelofs, zwarte koeien, witte koeien, bonte koeien, een sloot, bomen. De man die voor de Weissenbruch stond, zei tegen de vrouw die met hem keek naar een landschap met twee windmolens, een trekvliet, drie schepen met zeilen, dat een van de twee kraanmachinisten er vooraf een slecht gevoel over had gehad, eigenlijk niet wilde, maar dat er misschien op hem was ingepraat, druk uitgeoefend, alles was in stelling immers op… lees meer >>
Ik vouwde de kaart open op mijn schoot, trok een zo recht mogelijke lijn tussen de plek waar we waren en de plek waar we naartoe gingen. Alleen snelwegen krijgen zulke rechte lijnen in het landschap, maar die ging ik nu juist vermijden. We doorkruisten bos, passeerden heide, reden tussen grasland met en zonder koeien, stallen voor kippen, stallen voor koeien, akkers waar het graan nog niet vanaf was, we draaiden om een vallei heen,… lees meer >>
Ik maakte een fotootje van het artikel van Eva Cukier in De Groene Amsterdammer over zakken maanzaad die in Rusland goed bleken voor acht jaar cel, en stuurde dat naar mijn broer. Het ging over kolonel Poloechin die na zijn pensionering een restaurant was begonnen met traditionele gerechten waaronder maanzaadbolletjes. Maanzaad is in de Russische keuken een belangrijk ingrediënt, maar bevat ook minieme sporen van opium, streng verboden in Rusland, en de familie Poloechin had er… lees meer >>
Ik krentte de laatste druiventrossen. Ze groeiden goed. De blauwe regen schoot met lange uitschieters alle kanten op. Ik had geen zin de hele hoge trap te pakken, met de kleinere trap lukte het ook best om de boel wat bij te knippen. Bijvoorbeeld de uitschieters die klaarstonden om zich te vervlechten met de takken van de boom van de buurvrouw (of daar al mee begonnen waren). Toen de houtduif onrustig begon te schuiven op… lees meer >>
Ik stond nog met de telefoon in mijn hand toen ik het witte verband op het voorhoofd van de jongen zag. Chronologisch klopte mijn waarneming niet. Waarschijnlijk zag ik eerst het witte vrachtwagentje de straat inrijden, net zoals maandag, vervolgens zag ik de twee jongens voorin, dezelfde jongens als maandag en direct daarna werd mijn oog getrokken naar dat wit op het voorhoofd, dat er maandag niet had gezeten. Zo efficiënt is het oog. Aan… lees meer >>
