Volgens de vrouwenstem van de mediatour ging Vincent van Gogh in zijn behoefte aan religie ’s nachts naar buiten om de sterren te schilderen (dat was nog eens wat anders dan een wekker zetten om naar een bloedmaan te staren). ‘De lucht is groenblauw, het water is koningsblauw, de grond is paars, de stad is blauw en violet, het gaslicht is geel en de weerschijn ervan is goudrood afnemend tot bronsgroen. Op het groenblauwe vlak… lees meer >>

Ik overwoog het voorbalkon, maar daar was de straatlantaarn. Dus haalde ik de anti-inbraaklat weg, draaide de sleutel om, schoof de keukendeur open en stapte de tuin in. Ik had niet eerder om vier uur ’s nachts in de tuin gestaan. Bij de buurvrouw brandde een felle buitenlamp, ook een paar huizen verderop werd niet op een paar watt of lux gekeken. Tussen de amberboom die het licht van de buurvrouw filterde en de Japanse… lees meer >>

De kleine man voor ons – millimeterhaar, een niet helemaal smetteloos petje, mager, licht hinkend met de linkervoet, een te ruim dik legergroen jack en daaroverheen een leren vest, om zich heen kijkend als een non-stop radar – haalde na tien minuten met trillende vingers een sigaret uit zijn borstzak. Om zijn nek een enorme oude camera, hij zoog de sigaret in vier trekken zijn longen in. Het was ook een gekke situatie, honderden mensen… lees meer >>

Vorig jaar zomer stond ik met een goede vriend op de Utrechtse Muntbrug. Stoere jongens sprongen in het water. ‘Een halve eeuw geleden was zo’n sprong dodelijk,’ zei de goede vriend. Hij wees naar de grote gebouwen langs het kanaal. ‘Daar maakten ze verf, daar olie- en sojaproducten. Alles ging zo het water in, en de lucht.’ Nu huisden er woningen, scholen, culturele centra, kleine bedrijfjes; langs het water groen en fiets- en flaneerpaden. Zijn… lees meer >>

Ik klapte mijn paraplu in en stapte langs de kisten met pompoenen en suikerspinzoete druiven de drempel over waar twee dames met rollators zich bekloegen over het slechte weer en de regen die maar niet ophield. Wat nou regen, zei de groentevriend, de zon komt net binnen gelopen. Je kletst, zei de ene rollator. Ik zie niks, zei de andere rollator, die met haar wijsvinger door het muntenvak van haar portemonnee roerde alsof er erwtensoep… lees meer >>

Ik vond het aandoenlijk. De oude man in de witte jas voor de deur die zei dat hij kaasboer was, dat hij iedere dinsdag hier in de straat zou zijn met verse eieren, verse roomboter en lekkere kazen, dat hij verbaasd was hoe weinig mensen hier thuis waren. Ik liep met de man mee naar zijn gele bestelauto. ‘Heeft u de huissleutel bij u?’ Hij wees naar mijn halfopen voordeur. Hij sneed een stukje verse… lees meer >>

49 Cent, stond er groot boven de kisten sperziebonen. Het bleef wel zaak om te kijken wat ze bedoelden. 49 cent per kilo, 49 cent per pond? Het bleek een half pond. Maar tegen de tijd dat je dat had achterhaald zat die 49 cent al in je hersenen. ‘Zullen we er van die Indonesische boontjes mee maken?’ zei R die met het blote oog 534 gram sperziebonen in een zak had gestopt. Ik kon… lees meer >>