Categorie: blog

Weinigen zijn bestand tegen de verlokking van verwennerij en cadeautjes. Hoe exclusiever hoe lastiger het afslaan.
Kinderen krijgen speledingetjes van MacDonalds op kosten van de vet- en suikerindustrie; VVD- en defensie-corifeeën met partners gaan buitengaats op kosten van Stork; artsen en hoogleraren monsteren aan op sunset-dinner-cruises op kosten van GlaxoSmithKline.
En dus gaat het goed met MacDonalds, Stork en GlaxoSmithKline. Van wat zij aan ons verdienen, reserveren ze alvast miljarden voor mogelijke claims later.
Iedere niche van de economie kent zijn eigen kringloopwinkel.

Diederik Samsom schijnt zijn gehandicapte dochtertje op te voeren in zijn verkiezingsspotje.
Ik ben er geen voorstander van, maar het staat mensen vrij om hun familie-albums met andere mensen te delen.
Naar verluid is er bij andere partijen flink gevloekt. Van ‘schande’ tot ‘waarom heeft onze lijsttrekker geen gehandicapt kind?’
Mijn vriendin bekloeg zich omdat haar zoontje nu van haar verlangt dat zij de politiek in gaat. Hij wil ook in zo’n spotje. Er had zich een discussie ontsponnen of in een rolstoel gaan zitten voldoende was, of dat, zoals zijn zusje bepleitte, broers benen er dan op zijn minst net onder de knie af moesten.
‘Wat vind jij er nou van?’ vroeg mijn vriendin.
‘Zonder hoofd,’ antwoordde ik, ‘zonder hoofd is de beste garantie voor succes.’

Ooit was KPN druk bezig om mensen met elkaar te laten bellen. Nobel werk.
De Mexicaan Carlos Slim, volgens Forbes de rijkste man ter wereld, wil ruim een kwart van KPN kopen.
Een kenmerk van rijke mensen is dat zij hun spullen tegen zeer lage prijzen bemachtigen. Er gaan geruchten dat Slim al een tijd lang bezig was de koers van KPN naar beneden te speculeren. Dankzij vernuftige producten van banken en beurzen zal dat ongetwijfeld kunnen.
Nu probeert KPN naarstig om geen interessante bruidsschat voor de heer Slim te zijn door haar succesvolste onderdeel, het Duitse E-Plus, te verkopen. Aandeelhouderswaarde creëren heet dat.
KPN en de heer Slim trakteren ons op een ‘gratis’ toneelstuk genaamd Kapitalisme. Wie denkt dat de bellende klant de hoofdrol speelt, adviseer ik alle afleveringen te volgen.

‘Kom op, kom op,’ roep ik in de achtentachtigste minuut vanaf de bank.
Maar Charkov is een paar duizend kilometer weg en een mensenstem draagt niet ver.
Te goed betaald maakt lui, zeggen ze wel eens.
Inderdaad werd er niet hard gelopen, de vrije ruimte niet benut, elkaar niet gevonden. Twee uur analyse van teleurgestelde oude mannen zal niks toevoegen.
Zou het kapitalisme ook op het voetbalveld zijn failliet gaan bewijzen?
Ik gok op Griekenland.

‘Er is iets nieuws,’ zei mijn vriendin. Ik was net bezig de reis-, wetenschaps-, sport- en lifestylekaternen van de zaterdagse krant te ontwarren.
Ik keek haar verwachtingsvol aan. Nieuw blijft ondanks wasmiddelenreclames onweerstaanbaar.
‘Een blad dat je helemaal zelf samenstelt, zodat er niks in zit dat je niet wilt lezen.’ Mijn vriendin klonk enthousiast terwijl ze meewarig naar mijn krantenbrij keek.
Ik overdacht wat ik ervan vond dat ik naast koffiejuffrouw, secretaresse, it-specialist en straatveger (de gemeente bezuinigt) nu ook het vak van bladsamensteller op mij zou nemen. Let wel: naast mijn eigenlijke beroep.
‘Is dat niet een vak apart?’ Ik bladerde dertig seconden door het sportkatern en wierp het in de papierbak.
‘Dat bedoel ik,’ zei ze. ‘Je houdt niet van gelul over sport.’
‘Maar je weet maar nooit,’ sputterde ik tegen. ‘Het ontblote bovenlijf van Gerard van Velde na zijn overwinning op de duizend meter in Salt Lake City had ik dan nooit gezien.’ De foto hing in mijn werkkamer. Ik wist dat het schaatserslijf mijn vriendin niet onberoerd liet.
Terwijl ik door ontelbare krantenpagina’s bladerde op zoek naar de onvermoede verrassing, zwoegde mijn vriendin zich door het keuzeformulier van haar ideale blad, waarin ze nooit meer iets zou lezen dat ze niet wilde.

‘Het is alsof iemand op mijn Yorkshire pudding heeft gestampt,’ zei steiger-bouwer David Jones over het verdwijnen van News of the World in de Volkskrant.
Niet alleen NotW had telefooninbrekers en politieomkopers op de loonlijst, ook andere Murdoch-kranten, The Sun en The Sunday Times, blijken het kunstje vaardig. Dat mag niemand met schoolkennis van het vak economie verbazen. Een kapitalist pur sang kopieert succes naar alle uithoeken van zijn imperium.
De Volkskrant schrijft vandaag dat deze nieuwe onthullingen op een uiterst ongelukkig moment komen voor Murdoch. De mediatycoon is juist bezig satellietzender BSkyB te kopen. BSkyB is moedermaatschappij van Sky News.
Ik zou zeggen dat de onthullingen op een uiterst gelukkig moment komen voor de Britse televisiekijker. Al zou ik de Britse regering adviseren te onderzoeken hoe deze nieuwste onthullingen verkregen zijn.
Boven Jones’ zondagse trifle hangt een olifantenpoot.

Zijn hoofd is zeker twintig keer groter dan het mijne. Ik tel zevenenveertig stoppels onder de neus en rondom de nauwelijks geprononceerde adamsappel: ontsnapt aan vlijmscherpe messen. Op deze schaal blijft niets verborgen.
Ik bestudeer de leider achter plexiglas wiens houdbaarheidsdatum al lang voorbij was, maar die toch lijdzaam wachtte tot een vakkenvuller hem op het schap vond en in een container gooide.
Zijn das glimt nog net zo lentegroen en smetteloos wit als op de verkiezingsavond, nu twee dagen geleden. Zijn ogen verraden een te korte nacht.
Vergeten, nu al. Ook door zijn partij, waarin niemand de tegenwoordigheid van geest heeft om de gehuurde NS-abri’s op dit station onmiddellijk leeg te halen.
Blijkbaar mag het drama nog even duren.