Abri

Zijn hoofd is zeker twintig keer groter dan het mijne. Ik tel zevenenveertig stoppels onder de neus en rondom de nauwelijks geprononceerde adamsappel: ontsnapt aan vlijmscherpe messen. Op deze schaal blijft niets verborgen.
Ik bestudeer de leider achter plexiglas wiens houdbaarheidsdatum al lang voorbij was, maar die toch lijdzaam wachtte tot een vakkenvuller hem op het schap vond en in een container gooide.
Zijn das glimt nog net zo lentegroen en smetteloos wit als op de verkiezingsavond, nu twee dagen geleden. Zijn ogen verraden een te korte nacht.
Vergeten, nu al. Ook door zijn partij, waarin niemand de tegenwoordigheid van geest heeft om de gehuurde NS-abri’s op dit station onmiddellijk leeg te halen.
Blijkbaar mag het drama nog even duren.