Wanneer kreeg ik de verrekijker van R cadeau? Ruim twee jaar geleden. Ik denk dat ik alle kleine bezoekers van onze tuin inmiddels wel ken: de roodborst, de koolmezen en pimpelmezen, de vinken die over de grond scharrelen net als de merels die volgens mij een nestje aan het bouwen zijn in de Japanse broodboom van de buurvrouw, groenlingen, heggenmussen, af en toe een winterkoninkje. Maar nu zit er op de vetcake in de amberboom een vogeltje dat ik niet eerder zag. Het eet rustig, daardoor heb ik tijd om de verrekijker te pakken en alles in mij op te nemen: het roestbruine petje, de lichte, egale borst, de poten die recht onder ‘m staan, geen boomkruiper of -klever.
Zodra het wegvliegt sla ik de vogelgids open. Waar ga ik zoeken? Nee, ik heb niet gelet op de staart, of die draait of trilt. De snavel? Klein? Kegelvormig? Meer iets er tussenin. Er zijn kleurcodes die families representeren, groengeel zijn de zangers, in die orde van grote schat ik de vogel. Bladeren maar. Bonte vliegenvanger? Nee. Cetti’s zanger? Te mussig. Kleine karekiet? Nee, geen petje. Tjiftjaf, fitis? Nee, nee. Grasmus? De kleur van de buik is goed, de veren komen in de buurt, maar geen roestbruin petje. Omslaan die bladzijde.
Daar is het roestbruine petje dat zonet nog vetkruimels at op nog geen drie meter van waar ik zit. Een zwartkop, niet een mannetje naar wie de vogel genoemd is, maar een vrouwtje of een juveniel, die hebben allebei roestbruine petjes. Of toch niet? De borst op de foto is donkerder dan ik net zag. Ik trek de laptop erbij, tik ‘zwartkop’ in. Op de site van de Vogelbescherming is een tekening die een compositietekening van mijn waarneming zou kunnen zijn. En het moet een vrouwtje zijn, want een jong mannetje, lees ik, heeft in de winter een zwarte pet met bruine vlekken. Deze pet was egaal roestbruin.
Ik zoek het nummer van de Fenolijn van Vroege Vogels waar mensen hun eerste- en laatstelingen melden die op zondagochtend op de radio te beluisteren zijn. Ik belde nog niet eerder. Maar ik heb een eersteling.