Op de dag dat de avondklok inging hadden we een gevaccineerde op de thee. Het was de eerste gevaccineerde die ik kende en ook de eerste gevaccineerde die aan onze keukentafel zat. Ze had het vaccin een paar snelwegafslagen verderop gekregen in een hangar op het vliegveld. Over drie weken moest ze voor de tweede prik.
Ze praatte nog even opgewonden als altijd. Zo verbaasde ze zich over de hoeveelheid beveiligers die er op de test- en vaccinatielocatie aanwezig waren. ‘Ja, de stad hè,’ zei ze. Ze heeft het niet op de stad, al kwam ze vroeger altijd graag logeren. We wisten allebei nog niet dat een uur of twaalf later in een dorp ver weg van de Randstad een testlocatie in de fik zou worden gestoken.
Had ze al een avondklokverklaring op zak? vroeg ik. Nee, ze hoefde dit weekend nog niet te werken, maar ook collega’s die dit weekend wel moesten werken hadden ‘m nog niet gekregen van Personeelszaken. Behalve een werkgeversverklaring had je ook nog een eigen verklaring nodig, waarin je uitlegde waarom je die avond of die nacht tijdens de avondklok op straat was, maar daarover hadden ze onderling afgesproken dat ze er gewoon de einddatum op zouden schrijven. Ze hadden wel wat beters te doen dan voor iedere avond- of nachtdienst een administratie bij te houden.
In de feestcake die ik bij de thee aanbood en die ik van vriendin Z cadeau had gekregen, zaten krenten en gekonfijte stukjes sinaasappelschil, op dat laatste haakte ze af, ze haakte vroeger op heel veel eten af. Gelukkig had ik vanochtend een brood van alleen bloem gebakken. Het lag af te koelen op een rooster. Ze wilde wel een snee witbrood. Het zag er aan de binnenkant een beetje raar uit, compact, je kon ook zeggen: niet helemaal gaar. Ze vond het lekker, R vond het ook lekker, ik ook.
Binnenkort pakte ze ook haar opleiding weer op. Als ze het diploma had ging ze meer verdienen al zou haar werk niet veel veranderen. Dat bestond voor het grootste deel nu eenmaal uit het helpen van mensen met wassen, aankleden, toiletbezoek, verschonen, eten geven. Ik zei dat er volgens mij een lucratieve private markt aan het ontstaan was, waar mensen duizenden euro’s per maand neertelden voor heel veel aandacht en zorg.
Het leek haar niks. De rijksten zijn niet de leuksten, zei ze. Er was een vrouw die zichzelf van boven prima kon wassen. Dus gaf ze de vrouw een washand. De vrouw vroeg wat ze daarmee moest. Wassen, zei onze eerste gevaccineerde. Daar betaal ik jou toch voor, zei de vrouw die de washand boos teruggaf.
Over drie weken zal ze weer even langsrijden.