Toen ik vandaag De Groene Amsterdammer opensloeg vroeg ik me af of ik half november onder een steen had geleefd. Op bladzijde 5 schrijft Irene van der Linde over een op 11 november door een meerderheid van de Tweede Kamer aangenomen motie van Baudet die erop neerkomt ‘dat mensen die op zee schipbreuk lijden – althans als het gaat om Afrikanen, Syriërs, Algerijnen, Jemenieten of andere mensen van buiten de Europese grens – niet gered mogen worden.’ Had ik de kranten zo slecht gelezen, de journaals zo slecht beluisterd?
Ik kijk op de site van de Tweede Kamer. Ja, de stemming is geweest: de voltallige fracties van VVD, CDA, PVV, FvD, SGP en Krol en Van Haga vegen de vloer aan met het internationale recht dat iedere zeevarende verplicht een mens in nood te helpen en roepen onze regering op om in Brussel actief te gaan lobbyen om het redden van migranten strafbaar te stellen. 17 maart zijn er verkiezingen, onthoud even dit rijtje partijen.
Ik snap dat landen als China hun schouders ophalen als wij Nederlanders weer eens met een priemend vingertje komen wijzen naar ‘hun’ geschonden mensenrechten. Wij hersenspoelen de Oeigoeren alleen maar, zal de Chinees zeggen, jullie dringen aan op het verzuipen van migranten.
Bij dit soort voorstellen denk ik ook altijd aan de situatie die we ons niet voor kunnen stellen, zoals we ons deze pandemie ook niet hebben kunnen voorstellen, dat wij Nederlanders nog eens moeten vluchten. Ik zal dan deemoedig mijn hoofd buigen voor iedere dichtgesmeten deur.