Lopend door het grootste natuurhistorisch museum van ons land besefte ik dat ik het meeste heb met levende planten, minder met dieren, zeker niet de hele grote en de uitgestorvenen, en helemaal niks met stenen. Wat ik ook zag en bij Midas Dekkers al had gelezen is dat je met biologielessen moet beginnen op vijf-, zesjarige leeftijd tot ongeveer twaalf, dan gaan kinderen naar andere dingen dan dieren en planten kijken. Terwijl ik naar fraai opgezet beesten voor me en boven me keek, en op ongelooflijk ingewikkelde bordjes, waarop het hele 3D-panorama voor en boven me in een platte schets met nummertjes was geperst, zocht naar de namen van al die opgezette beesten (denk aan een flinke groepsfoto, waar dan een kleine schets naast staat met de contouren van al die mensen en in iedere contour een cijfer en dan verderop een lijst met al die cijfers en daarachter de namen van de mensen op die foto’s, zucht), liepen vierjarigen, achtjarigen, zesjarigen moeiteloos langs me heen, wijzend naar dit beest en dat en ondertussen roepend ‘oh een gnoe’, ‘oh daar een koala’, ‘kijk, een berggorilla’.
Het beste wat ik aan het schitterende, met warm hout vernieuwde museum heb overgehouden is de Japanse aardbevingsbestendige houten tempel. Het gebouwtje leek het resultaat van kunstig stapelwerk met groot uitgevallen houten Jenga-blokken. Zo wilde ik ook wel een huisje bouwen. Iets verderop stond een IJslands houten huis van circa dertig vierkante meter dat Ikea-achtig aandeed en ook dat voelde zo aangenaam: hout als een zachte warme wollen deken.
’s Avonds vond ik op internet het Wikihouse: een bouwpakket dat met grote voorgefreesde houten puzzelstukken door iedereen in elkaar gezet kon worden. Er waren filmpjes. Ik kreeg er veel zin in. Het ontwerp was gratis te downloaden.