Een drukke dag

‘Dus je bent een artiest,’ zei mijn broer. Ik liep de trap af van station Coolhaven waar dat mooie gedicht van Jules Deelder op de muur hangt. De metro naar Nesselande was net weg. ‘Nou,’ zei ik, ‘amateur artiest.’ ‘Maar je hebt net opgetreden toch.’ Ja dat had ik. Heel flitsend gingen mijn solo’s niet. Ik haalde de saxofoonkoffer van mijn rug en ging op een bankje zitten. We hadden de laatste tijd vaker op woensdagavond met elkaar gebeld, mijn broer en ik, trouwens ook op veel andere avonden en ochtenden, en het grappige van het vele bellen is dat we elkaars dagelijkse ritmes leren kennen. Mijn broer weet nu weer dat ik saxofoon speel en dat ik woensdagavond altijd repeteer en soms ook op een podium sta en dan vanaf een uurtje of tien weer bereikbaar ben.

Hij had een drukke dag gehad, eerst een groot overleg in het verpleeghuis dat nogal tegenviel. Zijn vaste aanspreekpunt werd de verzorgende die onlangs vergeten was zijn vrouw eten te geven, die trouwens ook vergeten was dat ze gebeld had omdat ze naar de wc wilde. Een andere keer was iemand vergeten na het wassen ’s ochtends de alarmknop om haar nek te hangen, iets wat de hele dag niemand was opgevallen. Weer een andere keer werd ze met rolstoel en al gewogen, en dat gewicht werd gewoon in het systeem ingevoerd dat na een rekensom tot de conclusie ‘forse obesitas’ kwam. Vergeten was rekening te houden met de onnozelheid van de mens, vergeten was bellen te laten rinkelen op het moment dat er een gewicht wordt ingevoerd dat ruim twintig kilo boven het gewicht van twee weken daarvoor ligt. Het belangrijkste doel voor zijn vrouw is zelfstandigheid herwinnen, dus heel veel oefenen met lopen, maar het bleek dat alle verzorgenden bang zijn dat ze valt. En dus crossen ze haar van bed naar badkamer, van tafel naar wc, van kamer naar restaurant, van restaurant naar de activiteiten in de rolstoel. Lekker snel, lekker makkelijk.

Mijn broer is vanavond begonnen haar te leren om zelf wandelend in haar rolstoel naar de badkamer te gaan, de rolstoel recht voor het toilet te zetten, de rem erop te doen, op te staan, de wc-beugels vast te pakken, te keren, broek naar beneden te doen, te gaan zitten en dan op het alarm te drukken.

De beugels in de wc zitten trouwens te laag, zelfs voor mij zitten ze te laag, maar daar kan niks aan gedaan worden. Ik zat inmiddels in de metro met de saxofoonkoffer tussen mijn benen. ‘Zal ik de volgende keer dat ik op bezoek ga een tegelboor meenemen,’ zei ik, ’twee gaatjes links, twee gaatjes rechts en die beugels zitten hoger.’

‘Kijk,’ zei mijn broer, ‘ er gebeuren ook een hoop goede dingen. Activiteiten, uitjes, gezelligheid, in het systeem waarin alles opgeschreven moet worden lees ik dan grote verslagen van een bezoek aan de Intratuin-kerstmarkt. Maar die vergeten boterhammen, die vergeten alarmknop, die vergeten bezoekjes aan de wc, daarover lees ik niks. En dat er niet wordt geoefend met lopen omdat iedereen bang is, daarover lees ik ook niks.’ Hoelang was het al aan de gang, dacht ik, dat kabinetten het wantrouwen en de bezuinigingen de samenleving in joegen en er overal twee werkelijkheden waren ontstaan? De administraties gevuld met louter roze wolken voor de inspecties en daarnaast die werkelijkheid van een half uur wachten voor iedere plas die je moet doen.

‘Je was druk geweest,’ zei ik. ‘Heel druk,’ zei mijn broer. ‘Ik was het zo zat, al die rommel, al die spullen waar we al zo lang niet aan toe zijn gekomen om ze weg te doen, dat ik vandaag flink ben gaan ruimen.’ Samen met een van zijn dochters had hij oude banken naar buiten gesleept, oude meubels, kinderbureautjes, meubels van zijn uitgevlogen dochters die ze hadden achtergelaten voor wie weet ooit. Zijn schoonzoon in wording had een kar gebracht. Daarmee kon de boel naar het milieupark. Morgen ging hij verder.

Ik was inmiddels thuis, zette de saxofoonkoffer voor de boekenkast, die ging ik deze vakantie niet meer aanraken, vermoedde ik. Het was inmiddels half twaalf. Mijn broer zei dat hij al lekker in bed lag. ‘Slaap lekker,’ zei ik. Truste,’ zei hij.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.