De Ibuprofen 600 bruis smaakte naar sinas met prik, de antibiotica naar druivensuiker al lukte het niet de weëe medicijnsmaak helemaal weg te werken. Het spoelmiddel deed denken aan stophoest.
Die Ibuprofen was ondanks de vrolijke smaak een venijnig goedje, het mocht alleen in de maag komen als daar al een bodempje eten lag. Van de apotheek had ik 21 zakjes gekregen, ze gingen dus uit van zeven dagen heftige pijn, maar na drie zakjes stopte ik en er gebeurde niks.
Helemaal lekker voelde ik me overigens niet en misschien kwam dat wel meer door de antibiotica, waar bijwerkingen als droge mond, rommelende darmen en hoofdpijn op de bijsluiter werden beloofd, dan door de operatie. Gelukkig was ik er na zes pillen mee klaar.
Het grappige was dat aan de kant waar acht maanden een duwende verstandskies voor een hoop gezeur had gezorgd, een prachtig gat zat evenals een nauwelijks gezwollen wang. Aan de andere kant, waar volgens de scan een vergelijkbare boosdoener zat, maar dan kalm en rustig, had mijn wang iets weg van een hamster die na anderhalve dag geelgroen kleurde.
Ik koelde de eerste 36 uur zoveel als mogelijk door ook thuis een sjaal om mijn hoofd te binden en ter hoogte van de voormalige verstandskiezen twee zakjes diepgevroren erwten te stoppen. Kou leek mij de beste en minst schadelijke pijnbestrijding.
Met mijn tong ging ik langs de geopereerde gebieden. In mijn wang voelde ik de uiteinden van de hechtdraadjes. Het ging in de hechtwereld net zoals bij het dichtnaaien van een gaatje in een zoom: het afhechten van de draad deed je in een onopvallend zijstukje.
Na tweeëneenhalve dag voelde ik me weer vrijwel de oude. Ik zocht op internet de naam van de kaakchirurg en in combinatie met ‘Ikazia’ vond ik haar onmiddellijk, met foto. Ja, die vrouw had aan mijn bed en naast de operatietafel gestaan. Mijn inschatting over haar leeftijd klopte ook. Ze was niet alleen kaakchirurg, maar ook gepromoveerd en bestuurder van de beroepsvereniging voor mond- kaak- en aangezichtschirurgie, en ze leidde nieuwe coassistenten op.
Voor mevrouw K was ik waarschijnlijk de zoveel duizendste operatie, die ook nog eens in tien minuten gepiept was, voor mij was het mijn eerste. Ik ging een kaartje schrijven om haar en al die andere mensen te bedanken.