Met de witte druif was het dit jaar niet lekker gelopen. Er verscheen al vroeg iets in dat ik nu meeldauw zou noemen. Niet alleen op het blad zat zo’n wit dof laagje, ook de nog jonge druiven verloren hun glans, verschrompelden of kregen bruine sproetjes. De druiven die de dans wisten te ontspringen waren trouwens super lekker, zoet, sappig, zachte schil, maar het waren er maar een paar per tros. Rondom de trossen hing inmiddels een gistende alcohollucht als was dit een uitgaansstraat zonder sluitingstijden. Insecten waren nog altijd druk bezig met gaatjes boren, het lekkers op te eten en een uitgeholde bruine schil achter te laten, zoals kleuters broodkorsten.
De blauwe druif die er pal naast staat, had nergens last van en boog onder mooie trossen met stevige druiven. Anders dan vorig jaar was ik deze zomer niet bezig geweest met het verwijderen van de kleinste vruchtjes om de grotere meer ruimte te geven. Ik knipte de trossen los en legde ze in een emmer, twee kleine trosjes liet ik hangen voor de insecten en de vogels. Ik nam de oogst mee naar binnen, zette een grote teil in de gootsteen, deed de kraan open en legde de trossen goed onder water. Spinnetjes, oorwurmen, slakjes en andere levende have komen dan vanzelf bovendrijven. Ik vroeg me af hoe professionele druiventelers dat doen.
Om helemaal zeker te zijn, ritste ik de druiven voorzichtig van de takjes en waste ze nog een keer. De stevige druiven legde ik in een vergiet, zachte of opengescheurde druiven gingen naar het groenafval, regelmatig stak ik er eentje in mijn mond. Daarna spreidde ik een schone theedoek uit op het aanrecht en liet de druiven vanuit het vergiet op de theedoek rollen. Toen de theedoek bijna helemaal bedekt was met druiven, pakte ik een tweede theedoek en legde die er bovenop. Drooggedept deed ik de druiven over in een grote voorraadbak. Ik herhaalde de laatste handelingen tot alle druiven enigszins droog in de bak zaten. Ruim twee kilo.
Voor fruit hoefde ik voorlopig niet naar de groentevrienden.