In de openingsscène van de schitterende film Roma van regisseur Alfonso Cuarón stroomt water over tegels. Het water komt uit een emmer, iedere keer een nieuw golfje, buiten beeld het geluid van een bezem. Later zien we waar het water stroomt. Op een binnenplaats van een groot woonhuis in de arbeiderswijk Roma van Mexico-Stad waar de huishond loopt en drollen achterlaat. Er is een ijzeren deurhek waar iedereen die thuiskomt aanbelt. Dan gaat Cleo of de andere jonge huishoudelijke hulp naar het hek, houdt de hond vast bij de halsband en laat de kinderen binnen die terugkomen van school of vader of moeder die een auto de binnenplaats in probeert te manoeuvreren. Iedereen roept: pas op dat Borras niet wegloopt. De mannen komen er in de film niet best af, niet meer dan bijrolletjes, weglopers zijn het. Als je goed kijkt zie je de rol van de Amerikanen die Mexicanen trainen om de studentendemonstraties van 1971 voor een democratischer Mexico bloedig neer te slaan. Aanvankelijk dacht ik: wat een gesloof voor Cleo, het wasgoed van een heel gezin, de kinderen wekken, aankleden, naar school brengen, koken, eten serveren, poetsen. Maar zoals altijd lag het heel wat genuanceerder en kon die mening al snel naar de prullenbak. Zo-even goot ik zelf water uit een emmer over het terras en schrobde de zwarte en oranje kruidresten weg. Net toen ik klaar was begon het te regenen.