Er gebeurt niet veel in De vogels van Tarjei Vesaas. Mattis woont samen met zijn zus in een schamel huisje bij een meer tussen de hoge bomen en verderop is een dorp waar hij soms heengaat voor een boodschap en op de weg ernaartoe liggen boerderijen waar Mattis wel eens gaat vragen om werk. Hij doet het niet graag, want meestal hebben ze geen werk of willen ze hem niet. ‘De slome,’ noemen ze hem in het dorp en hij weet dat. Zijn zus Hege zorgt voor het geld door truien te breien. In Mattis’ hoofd zijn altijd gedachten, de gedachten stoppen nooit, ze vliegen alle kanten uit en ze kosten zoveel energie dat hij zelfs bij een eenvoudig klusje als het uitdunnen van jonge planten al snel achterop raakt bij de andere werkers.
Allemaal vonden we het een ontroerend boek, en ook snapten we de pijn van Mattis, die heel goed door heeft dat hij anders is dan de anderen, hij wil graag net zo zijn als de anderen, maar het lukt hem niet. En als hij dan ook nog eens een houthakker onderdak belooft in hun huisje nadat hij die houthakker met zijn roeiboot heeft overgezet – als zelfbenoemd veerman, het enige werk dat hem wel lijkt te lukken al krijgt hij na de houthakker nooit meer een andere klant – en die houthakker en Hege krijgen een relatie, weet Mattis wel hoe laat het is. Want een relatie is voor twee mensen en daar past Mattis niet bij, die conclusie trekt hij gewoon zelf, dat hoeft niemand hem te vertellen. En daarom roeit hij op een mooie dag het meer op in zijn oude roeiboot met dat bijna-gat in de bodem.