De voldoening van handwerk

Lidl had stevige fietstassen in de aanbieding, mintgroen en zwart. Ik kocht de zwarte, haalde thuis direct de versleten fietstassen van de bagagedrager en liep er mee naar de vuilcontainer. Toen dacht ik aan mijn rugtas van stevige stof, aan de versleten plek op de overgang van rug naar tasbodem, en ontstond er een plan. In plaats van in de vuilcontainer zette ik de oude fietstassen bij de spullen die wachten op een enkeltje bazaar of milieupark. Donderdag bracht R zijn schoenen naar de schoenmaker en ik nam mijn rugtas mee. De schoenen kon de schoenmaker repareren, maar aan die tas begon hij niet. Hij wist een adresje een dorp verder, iemand die alleen maar koffers en tassen repareerde. ‘Zie je wel,’ zei de groentevriend die de schoenmaker zeker drie keer per week een verse kant-en-klaarmaaltijd verkoopt, ‘dan heeft hij er geen zin in en stuurt hij je naar een ander.’ Maar ik vond het al niet meer erg. Vandaag sjouwde ik de naaimachine naar de keukentafel, zocht spelden, een tornmesje, garen en een schaar. Ik bekeek de fietstas, de taskleppen waren het stevigste onderdeel, die hadden een dubbele stoflaag. Ik knipte een fietstasklep los, legde die op de stof van de rugtas en stak er als proef een paar spelden doorheen. Toen haalde ik de binnenzak uit de rugtas (denk aan de voering in een jas) en tornde de onderste naad open. Ik stak mijn hand door de ontstane opening en begon de fietstasklep op het rugdeel van de tas te spelden, ongeveer ter hoogte van mijn middel (als die tas op mijn rug hangt). Ik haalde de spoel met wit garen uit de naaimachine en stopte een spoel met zwart garen erin. Op een van de pinnen bovenop de machine zette ik een klos zwart garen. Ik pakte het boekje erbij om de machine in te rijgen en zette mijn leesbril op om de draad door de naald te krijgen. Met beleid sjorde ik de dikke tas onder het naaimachinevoetje door tot ik was waar ik wezen moest. Ik zette het voetje op de stof, duwde het pedaal in, deed een paar steken heen, duwde een hendel omhoog, deed een paar steken terug, duwde de hendel weer naar beneden. Het lastigste was om de stof van die binnentas weg te houden van het naaivlak, de fietstasklep hoefde alleen vastgemaakt te worden aan de buitenstof, beslist niet aan de binnenstof. Toen de klep over de lange zijde vastzat, haalde ik de tas weer onder de machinevoet vandaan en klapte de klep om naar beneden. Hij kwam tot halverwege de tasbodem en dat was prima. Ik denk dat rugzakkenmakers zelf nooit rugzakken dragen. Als ze dat wel deden zouden ze nooit een naad aanbrengen op de plek waar de tas het meest schuurt over de onderrug van de drager. In dit geval ging de tas kapot, meestal gaat mijn jas op die plek kapot. In een volgend leven breng ik jassen én tassen voor rugzakliefhebbers op de markt die elkaar verdragen. Ik knipte de zijkanten van de klep op maat, zette alles vast met spelden en begon de tas weer onder het voetje door te trekken, wat nu een stuk lastiger was met al die spelden en de bodem die zijn eigen vorm had. Ook bleef het zaak de stof van de binnentas goed weg te houden van de voet waar naald en draad alles genadeloos aan elkaar stikte. Op het eind hielp R nog door de zaklamp van mijn telefoon boven de kluwen van stof rondom het voetje te houden. Toen kwam het mooiste moment: de tas bevrijden van onder de machine, de draden los knippen zoals ik mijn moeder honderden keren had zien doen en dan kijken. Kijken of wat eerst alleen maar een beeld in mijn hoofd was, werkelijkheid was geworden. ‘Mensen halen veel voldoening uit het doen van fysieke beweging of werk,’ zegt socioloog Richard Sennett in De Groene Amsterdammer van vorige week. ‘Er wordt iets geactiveerd in je brein als je handelingen verricht op een voorwerp en je handen meesterschap oefenen en ontwikkelen. Veel ambachtschap is een extreem intelligente activiteit, toegepast op dingen.’ Mijn geactiveerde brein zat vol met onbetaalbare voldoening, ik hoefde er niet eens voor naar de rugzak te kijken die als een kunstwerk over een stoelleuning hing. Dat ik misschien wel veertig euro reparatiekosten had uitgespaard – de prijs van twee nieuwe boeken – was een zoete bijzaak.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.