Eerst heeft de schilder met een verfkrabber de loszittende delen weggehaald, nu is hij bezig met de schuurmachine. We zien niks, horen alleen. R zegt dat het geluid hem een rijk gevoel geeft: iemand is voor ons bezig het huis mooier te maken. Ik zeg dat het me een nog rijker gevoel geeft als ik zoiets zelf doe. Het heeft te maken met de tijd. Je hebt een eindresultaat voor ogen en als je daar je eigen inspanning in stopt dan groei je naar dat resultaat toe. Bij iedere klus kom je dingen tegen die je niet voorzag en moet je onderweg keuzes maken die het eindresultaat veranderen, maar dat geeft niet, want je weet waarom het anders moet en zo ga je al werkende weg samenvallen met wat het uiteindelijk wordt. Als iemand het voor je doet, dan mis je dat langzame samensmelten. Matthijs Bouman sprak gisterenavond in Nieuwsuur over het onbevredigende van de ING-witwaskwestie. We hoorden van het misdrijf en voor we ons maar een beeld konden vormen van de omvang en de ernst was daar ook al de schikking, de straf. Een rechtszaak, zei Bouman, geeft mensen tijd om aan het misdrijf te wennen en toe te groeien naar de straf en er vrede mee te hebben, zelfs als de straf lager zou zijn dan de huidige schikking. Mijn enige inspanning voor het schilderwerk bestaat uit koffie en thee zetten, informeren of de schilder nog iets anders wil en soms beslissen op een vraag van de schilder (kan deze haak weg, moet dit ook geverfd worden of zo blijven?). Op die spaarzame momenten op de werkplek kijk ik verlekkerd naar het professionele schuurapparaat dat met een stevige, lange slang vastzit aan een stofzuiger die lijkt op een accu op vier wieltjes, oneindig veel mooier en handiger dan mijn eigen schuurmachine die ik op mijn consumentenstofzuigertje kan aansluiten. ‘Duizend euro,’ zegt de schilder, ‘maar dan doe je er ook zeker tien jaar mee.’ Weer die tijd.