Z kwam binnen met oortjes in die verbonden waren met haar telefoon waarop een gesprek bezig was waar ik niks van begreep. Zij leert mijn taal, ik niet de hare. Op haar telefoon zag ik een split screen met links een foto van een mooie vrouw en rechts het beeld van een man die een telefoongesprek voerde. Ik schonk een glas vol met half perensap en half Spa blackcurrent en zette wat chocola en chips neer. Een student die hard studeert verbruikt veel energie. Toen Z haar telefoon neerlegde en haar oortjes uittrok, vroeg ik of ze me wilde vertellen wat ze had gehoord. Het was een lang verhaal. Die mooie vrouw was een artiest, een actrice, een zangeres, zoiets, een landgenote van Z in ieder geval. Ze was gevlucht en haar familie had lang niks meer gehoord tot soldaten haar paspoort aan de familie gaven. De familie dacht dat de vrouw dood was. ‘Als iemand dood is kun je die van je hart weggooien,’ zei Z. Ik schreef de zin op. Toen verschenen er berichten op Facebook, iemand had de vrouw nog gezien, met een andere vrouw, ze zouden worden vastgehouden, ergens, misschien in het buurland, misschien in haar geboorteland, een gevangenis, alles was onduidelijk. Soldaten van het land van de ouders zeiden: wij hebben nooit gezegd dat ze dood is. Het is zo moeilijk, zei Z. Berichten op Facebook, wat is waar. De man naast de vrouw op het telefoonscherm belde met de broer van de vrouw. Die vertelde wat de familie meemaakte. Geen rust in het hart. Ondertussen moet Z een presentatie maken, plaatjes invoegen, woorden, zinnen, powerpoint onder de knie krijgen, iets vertellen over haar stage, minstens acht minuten, liever de volle tien, dan is er geen tijd meer voor vragen. Bij mij kan ze het, in haar eigen huis nog beter, maar als het uur U daar is, voor de klas, voor de docenten die een cijfer moeten geven, is ze zenuwachtig. Zenuwachtig met een hoofdletter Z. ‘Mijn lichaam doet vanzelf,’ zegt ze. Ik open de presentatie, zet de stopwatch aan en zeg: ‘Doe alsof je nu voor de klas staat.’ Haar gezicht verstrakt, haar adem gaat omhoog, haar woorden komen te snel, haar hart bonkt en slurpt alles op, tot en met haar stemgeluid.