Snoei

Eerst kwam de roodborst kijken. Hij zat op de rand van de schutting, half verscholen in de aucuba van de buurvrouw. ‘Struik’ schreef ik eerst, maar dat vond ik te mager. Daarna hipte hij naar het terras en keek omhoog naar de amberboom die een heel stuk kleiner en slanker was dan een uur geleden. Misschien was dat helemaal niet waar de roodborst naar keek en zocht ie gewoon de pinda’s. De vetbollen en pinda’s had ik vanochtend naar de pergola verhuisd, omdat ik wist wat de tuinmannen gingen doen. Een koolmees hing vijf minuten na de verhuizing al ondersteboven aan een vetbol. Als tweede kwam de merel. De merels, zowel het mannetje als het vrouwtje, hadden de afgelopen weken vooral onder de bollen en de pinda’s gescharreld. Ook de merel keek omhoog. Ik keek ondertussen naar de tuinmannen. Hun werkhandschoenen waren zwart op de werkkant en oranje aan de bovenkant. Het is een genot om naar goed werk te kijken. De tuinmannen durven veel meer dan ik, al was het maar omdat hun trap veel hoger komt. Ze hebben zeker twee, misschien wel drie meter top uit de bomen gehaald, en de zijtakken tot ongeveer een meter teruggesnoeid. Ook de blauwe regen is van al zijn scheuten ontdaan en de sprieten en aren van de grassen waar alle kleurstoffen allang uit zijn, zie ik onder de arm van een van de mannen de poort uitgaan. Herfstbladeren die nog op de aarde tussen de planten liggen, worden ferm bij elkaar geharkt en op een kruiwagen gelegd. De roodborst vliegt van het pruikenboompje (ook die naam moest ik opzoeken) naar de rododendron, de merel komt nog een keer kijken op het terras, de koolmezen hippen over de kale blauwe regen. Neutronenkorrels, denk ik de hele tijd, naar Van Kooten en de Bie’s Jacobse en Van Es die bij de moeder van Remco Campert de tuin winterklaar gaan maken. Van Kooten zit met zijn spierwitte puntschoenen binnen koffie te drinken, De Bie loopt buiten op cowboylaarzen lichtbruine basterdsuiker over het gras te strooien. Net als ik tevreden denk hoe mooi het toch is dat de mannen hier alles met de hand doen – zagen, knippen, harken, vegen, er gaat toch niks boven eerlijk zweet – draagt de jongste van de twee een bladblazer de tuin in met accenten die net zo oranje zijn als de werkhandschoenen. Bladblowende buurmannen, ook die hadden Van Kooten en De Bie al. Opdat ik niet denk dat hier in de achtertuin iets unieks gebeurt.