Ik had willen schrijven over de moeder van een vriendin. Twee weken geleden overleed ze. Dolgelukkig was ze geweest toen ze niet naar de huishoudschool hoefde, maar naar de Mulo mocht. De oorlog gooide roet in het eten. Ze ging jong werken, trouwde de man op wie ze haar zinnen had gezet, maar moest stoppen met werken. Zo waren de regels toen voor getrouwde vrouwen. Zonder een machtiging van haar man kon ze ook geen bankrekening openen, geen auto kopen of alleen op reis, omdat getrouwde vrouwen voor de Nederlandse wet niks waren, handelingsonbekwaam. In 1956 veranderde de wet, maar toen begon het werk pas. Knokken voor gelijke beloning, pensioen, gelijke behandeling, zelfbeschikking over het eigen lichaam (abortus). De moeder stimuleerde dat haar dochters de kansen grepen die zij niet had gehad. Ik had iets willen schrijven over de vreugdetranen van deze moeder, als ze nog had geleefd, de vreugde om een vrouw president te zien worden van het machtigste land. Ik had willen schrijven dat Hillary Clinton geen betere president zou zijn omdat ze vrouw is. Maar het naakte feit dat een vrouw president van de VS kan worden, en dat ze het werd, en dat moeders en oma’s die de pijn nog kennen van niks zijn voor de wet, louter omdat ze vrouw zijn, daar getuige van waren, zou historisch zijn. Maar dat kon ik dus allemaal niet schrijven.