De hoofdpersoon in Max Frisch’ Gantenbein stelt zich een leven voor met een grote actrice, ‘van wie ik houd en die ik daarom laat geloven dat ik blind ben; ons geluk tengevolge daarvan. Noem haar maar Lila.’
Er volgen praktische situaties.
‘Aangezien Lila echt niet wil dat Gantenbein, haar blinde, de afwas doet alleen omdat de afwas zichzelf niet doet, ja, het spul komt niet eens vanzelf in de keuken terecht, en aagezien Lila telkens wanneer in de keuken alles glimt en blinkt als in een winkel van keukengerei, bedroefd wordt als om een heimelijk verwijt, is Gantenbein ertoe overgegaan nooit meer de hele keuken schoon te maken. Inderdaad, ik geef het toe, er is meestal een klein beetje manlijk leedvermaak aan te pas gekomen, een snood genoegen uit manlijk medelijden met zichzelf, dat de keuken zo’n bijzondere glas heeft verleend. Mag nooit meer voorkomen! Gantenbein wast nu geen bord en geen lepel meer af als Lila thuis is, maar enkel nog heimelijk en dan altijd maar zoveel dat het niet opvalt. De keuken ziet eruit alsof niemand zich erom bekommert en toch, ziedaar, vind je telkens nog een paar glazen, een paar schone messen, altijd net genoeg […] – Gantenbein zit, als Lila thuiskomt, in de schommelstoel een sigaar te roken en Lila is opgelucht nu hij niet meer meent zich om de keuken te moeten bekommeren. ‘Zie je wel,’ zegt zij, ‘zo gaat het ook.’
R vraagt of ik nog woorden heb voor bij een huwelijk. Ik zeg: lees voor uit Gantenbein.