Aktetas

Ze waren hem nog een keer tegengekomen, de uitvoerder. Hij zat op een bankje, mijn oom en tante op een ander bankje tijdens een van hun vele fietstochten door Nederland. De uitvoerder had gezegd dat het zijn mooiste project was geweest, het appartementengebouw waar mijn oom en tante alweer zestien jaar wonen. Volgens mijn oom en tante was de man twee jaar lang zijn keet niet uitgekomen. Tijdens de bouw had mijn oom regelmatig een net pak aangetrokken en een aktetas onder zijn arm gestopt en was zelf maar wat toezicht gaan houden. Dan zag hij de badkamertegels van de buren klaarstaan bij zijn eigen badkamer en tilde die stuk voor stuk naar het appartement van de buren. Of hij zag dat ze een deur verkeerd om dreigden in te hangen en dan tekende hij met een viltstift (die kennelijk in die aktetas zat) de draairichting van de deur op de vloer. Op een dag was die uitvoerder zijn keet uitgekomen en had tegen mijn oom gezegd: jij met je aktetasje, jij hoort hier helemaal niet. Met 39 gebreken was het appartement uiteindelijk opgeleverd. Ik wist helemaal niet dat mijn oom zo onverschrokken was en zo’n groot acteertalent bezat, laat staan een aktetas. We aten asperges, omdat mijn tante die zo lekker vindt. Mijn oom zal ze zelf niet kiezen. De volgende keer maak ik zijn lievelingsgroente. In ruil voor nog zo’n stoer verhaal.