Vrucht

De witte druiven waren ondanks al het krenten niet heel groot geworden, wel zacht en zoet, een deel was al aan het verschrompelen. De witte beslagkom was snel vol, ik haalde het grote vergiet. De blauwe druiven waren eerder tot wasdom gekomen, maar nu tijdens de oogst niet veel groter dan de witte, deels omdat ze alweer veel vocht verloren hadden. Bij de blauwe zag je dat minder goed, ik voelde het des te beter. Een roodborstje hipte op de rand van het volle vergiet. Ik googelde wat ik met een druivenoogst kon doen. Ik liet de gootsteen vol water lopen, legde alle trossen erin, buiten had ik de enkele oorwurm er al uit geblazen, haalde de druiven van de takken, droogde ze tussen twee theedoeken, deed de witte in drie diepvriesdozen en de blauwe in een hele grote diepvriesdoos en stopte alles in de vriezer. Ik kocht tijd. Mijn broer die op de koffie kwam en mij bezig zag en ook de oesterzwammenpot bestudeerde, zei: ‘Je moet olijfbomen gaan neerzetten. In Italië gaan ze op grote schaal om. Een bacterie.’ Na de gevulde koek serveerde ik de druiven die niet meer in de dozen pasten.