Groengrijs

Zwartbonte koeien in een weiland, alsof een regisseur ze heel precies heeft neergezet in die groene zee. Verderop enorme bollen in strak pastelgroen plastic: hun vooraadkast voor de winter. Ertussen smalle sloten tot aan de horizon, recht met een lichte illusie van kronkelig, de punt van een kerktoren boven een dichte bomenrij. Dat alles net voor de betonnen tunnelbak waarin de trein even onder het maaiveld en een lieflijk watertje duikt, weer uitzicht bij een dorp met station. En dan keert het definitief om. Grasland is beton, zo ver het oog reikt, bomen zijn spaarzaam als de koeien zo-even.