Zonnig

Placemaking, noemde de man van de grootste Europese stadslandbouwboerderij de plek. Een rangeerterrein voor de fruithaven, dat door de opkomst van de vrachtwagen in het ongerede was geraakt, een rafelrand waar in de hoogtijdagen van de heroïne niemand wilde zijn en nu een plek was waar mensen graag kwamen. Je kon er groenten kopen, je eigen boeket plukken, je kon er een terrasje pakken, lunchen, dineren, de kippen bewonderen, de groenten zien groeien, je kon er als vrijwilliger aan de slag in de tuin, in de koude kassen, in de waterbassins waar sla groeide op het door vissen bemeste water. Wij mochten mee naar het dak, we liepen langs een gebouwtje waarin nieuwe apparatuur die van afvalwater drinkwater ging maken, een trap op waar hier en daar tegels ontbraken, langs een robuuste vergadertafel met fantastisch uitzicht op de havens en toen zagen we ze: 276 zonnepanelen waarin 121 mensen met kleine beetjes of iets meer dan kleine beetjes hadden geïnvesteerd. De zon is van iedereen, zei de man van de stadsboerderij nog. The sun is God, zou de Engelse schilder Turner (1775-1851) op zijn sterfbed gezegd hebben. Stiekem wilde ik op vier van die panelen wel ergens in een hoekje mijn handtekening zetten. Maar dat zou mijn verwachte jaaropbrengst van 880 kWh schaden.