Geluksmomentje

Ik had met de growkit gezeuld zoals een moeder met haar baby die maar niet stopt met huilen. Het was wekenlang zoeken geweest naar een plek onder de 21 graden, ik had het popcornemmertje zelfs twee keer een paar dagen in de koelkast gezet. Volgens alles wat ik had gelezen had ik nu al bezig moeten zijn met een nieuwe groeicyclus of op zijn minst met een tweede oogst. Sinds een week (of twee?; hoe betrouwbaar is het geheugen?) was de hitte uit alle kamers verdreven, had ik het emmertje pal voor het raam in de keuken gezet, waar voldoende licht is, maar nooit directe zon, en stond het daar zoals er zoveel dingen in huis staan die je dagen- soms wekenlang niet opmerkt. En toch viel mijn oog vanmorgen – bewust of toevallig, wie zal het zeggen – op het zwarte deksel, beter gezegd op een van de twee gaatjes in dat zwarte deksel, en daar piepte iets uit, klein nog, maar onmiskenbaar de steel en het begin van een hoed van de zwam. ‘Kijk, kijk,’ riep ik uit, het emmertje voorzichtig optillend en tonend aan R.