Gezien

onzichtbaar-1Ik wist niet of ik me zichtbaar of onzichtbaar voelde. De ruimte was zwart en onverlicht op het enorme filmdoek na. Er waren twee andere mensen en toen die wegliepen was ik alleen, nam ik aan. De kunstenaar noemde de film didactisch educatief. Hoe niet gezien te worden, daar draaide het om. Eén optie was jezelf kleiner maken dan een pixel, een andere: jezelf opzichtig verbergen, een derde: in een gated community gaan wonen en de vierde: een vrouw worden van boven de vijftig. Over die laatste moest ik hard nadenken. De instructies waren vermakelijk, de technieken ongeveer dezelfde als die iedere peuter tegenwoordig kan: wegvegen, de boel verkleinen, handen voor de ogen, enzovoorts. Toch verliet ik de ruimte verre van opgelucht. Was een beeld nog wel een representatie van de werkelijkheid? Of was het een interpretatie, waarop met drones geschoten kon worden; was het een verhaal dat gebeurd was, maar niet gebeurd kon zijn als er geen beelden waren? Onzichtbaarheid zou net zo schaars worden als water. En net zo duur. Van het echtpaar op leeftijd naast me in het restaurant leek de man onderweg naar een andere wereld, zo doorschijnend was hij al, en zo groot de ingevallen plekken achter zijn oren en onder zijn ribbenkast. Toch leek hij wel trek te hebben. De vrouw had het niet op de salades die allemaal met kaas waren. Slabladeren bedekken met kaas kon ze thuis ook wel. De man verlegde zijn blik van de salades naar iets anders. Hij behoorde tot het oudste wat ik in deze moderne kunsttempel kon bewonderen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.