Glas

Ik zag de graffiti pas toen ik een selfie maakte. Het gaf niks, het balkon was schoon, ik was de enige passagier. Vroeger reden deze treinen met hun maïsgele stoelen die we van de Belgen hadden overgenomen tussen Den Haag en Venlo. Ik vond het de fijnste treinen. Op dit traject geldt een toeslag, eerst vond ik het onzin, nu betaalde ik het moeiteloos. Alles went. Het is een boeiend traject, vol kunstwerken. Zeker vier keer daalt de trein half of nog verder onder het maaiveld, dan kijk je tegen beton en een mintgroene leuning of leiding, alleen in de laatste verdieping is die leuning grijs. Boven dat maaiveld is een permanente modeshow van glashuizen: klassieke met puntdaken, goedkope van plastic en hele sjieke met gestroomlijnde ronde daken en rondingen in de flanken. Hoe nuchter doorgaans de glastuinbouwer, ook hij is niet van beton als het om de vergelijking met de buurman gaat. Na de glashuizen volgen ontelbare weilanden, omringd door ontelbare sloten; én molens: klassieke met vier wieken, moderne met drie, en kleine ronde op kantoorpanden. De zon scheen, de lucht was weggelopen van een zeventiende eeuws schilderij. Het was een koopje: 2,30 euro toeslag voor een rit door ons fraaiste openluchtmuseum.