Angst

Ik hoorde, op een verjaardag, over toiletpotten met een draagkracht tot honderdvijftig kilo die nog nooit waren bezweken  – mensen in verpleeghuizen zijn meestal vederlicht –, maar die waren afgekeurd omdat de norm tweehonderd kilo was. Ik hoorde over een groot tafelblad op een rolstoel waardoor de gebruiker ervan naar een verpleeghuis dreigde te moeten, want bij een bepaalde grootte geldt het stempel ‘opgesloten’ en opsluiten mag alleen in verpleeghuizen, niet in verzorgingshuizen. Iemand met kennis van de regels zei: we nemen een smaller blad, dan mag deze vrouw blijven waar ze al jaren is. Ik hoorde, in een tv-programma, dat middenmanagement dertig procent van de personeelskosten uitmaakt. Ze kwamen ook in beeld, die middenmanagers met hun traininkjes en cursusjes om zichzelf overbodig te leren maken. Ik hoopte dat hun ondergeschikten massaal keken. Het zei trouwens ook veel over de bazen, die kennelijk niet het lef hadden die middenmanagers er gewoon uit te kieperen. Iedereen die nog ambieerde om manager te worden, om te gaan sturen, controleren en betuttelen, was eigenlijk verdacht, want een verre afstammeling van een zeer kwalijke, aan het begin van de industrialisatie gelanceerde visie op de medemens, namelijk dat die zonder strak toezicht de kantjes ervan af zou lopen en te stom was om zelf te snappen wat hij moest doen. Ergens hadden die verjaardag en dat tv-programma met elkaar te maken.