Bronnen

Ik had geen last van bevroren wissels of computerstoringen. Wel moesten we ons van de machinist schrap zetten ‘in verband met een stevige remming’. Misschien was het een grapje. Ik liep de stad in, onder het groengele logo van de staatsbank zat de Oost-Europese met de onwaarschijnlijk lichtblauwe ogen en haar accordeon. Ze kon nog altijd niet spelen. Ter hoogte van de boekhandel die verhuisd was zette ik mijn telefoon aan. Van een goede vriend had ik gehoord dat deze stad niet alleen van alle auto’s die de stad inrijden de kentekens registreert maar ook alle telefoons in die auto’s. Het leek me een koud kunstje dat ook te doen met de telefoons van treinreizigers. Het was dus ook een koud kunstje om die illusie van veiligheid bij de beleidsmakers door te prikken. De andere boekhandel in deze stad stond op het punt van verhuizen. Je kon er voor vijftien euro een tas kopen die je naar believen mocht vullen met de boeken in de kratten. Het boek met de uitspraak van Thomas Mann (‘Voor de schrijver zijn er maar twee bronnen, de eigen ervaring en de ervaring van anderen die een relatie met de huidige tijd en het eigen leven hebben. Een schrijver die zichzelf niet prijsgeeft, blijft een slaaf.’) hadden ze niet.