Redeneringen

Ik hoorde een redenering. Werkgeversvoorzitter Hans de Boer vond het goed dat wij op ‘het hoogste niveau’ aan een ‘belangrijk land’ als Saoedi-Arabië lieten zien dat wij het overlijden van de koning een serieus feit vinden. Er waren dingen waar we niks over te vertellen hadden, zei hij in het radio-programma Kamerbreed, en ik vermoedde dat hij de stokslagen en ophangingen bedoelde, maar waar we wel iets van mochten zeggen, en dat kon alleen effectief zijn als je ‘on speaking terms’ was. Je moest de brug uitleggen, zei hij, deed je dat niet (en hij doelde op de navelstaarders in Den Haag die nu weer zeurden over onze koning die naar Saoedi-Arabië ging), dan viel er geen stokslag minder. Of en hoe er door die uitgelegde brug en onze koning wel een stokslag minder viel, vroeg Kees Boonman jammergenoeg niet. Maar gelukkig hoorde ik ’s nachts een tweede redenering. Olaf Koens, buitenlandcorrespondent voor Volkskrant en RTL, noemde in Nooit meer slapen het gesteggel over het sturen van de koning naar een land waar mensen aan hijskranen worden opgehangen en waarmee we ondertussen prettig zaken doen, hypocrisie die landen als Saoedi-Arabië en Rusland inmiddels wel door hebben. Ik dacht de effectieve ‘on speaking terms’ relatie ook door te hebben: Saoedi-Arabië en Rusland deden niet moeilijk over ons gezeur over mensenrechten, wij handelden geen euro minder om hun schendingen van die mensenrechten. En dat waren dus de dingen waar wij, eenvoudige stervelingen, niks over te vertellen hadden.