Vragen

treinIk dacht dat de vrouw mijn kaartje wilde zien, maar ze bleek van een onderzoeksbureau dat wilde weten hoe ik de reis die nog maar net begonnen was, had ervaren. Wat levert het mij op? vroeg ik. Ik was begin dit jaar gestopt met enquêtes, uit principe, het was een dik betaalde industrie geworden, niet langer bedoeld om het mij beter naar de zin te maken, maar om iets af te vinken en te kunnen zeggen: we hebben het onderzocht hoor, negenenzeventig procent van onze klanten is tevreden. De Amerikaanse hoogleraar Yong Zhao formuleerde het mooi in Trouw, al ging het over onderwijs en niet over dienstverlening. Hij vond het prima als leerkrachten in de klas bij individuele leerlingen diagnostische toetsen afnamen, om te kijken waar een kind stond en hoe het verder kon worden geholpen. Maar volgens hem werden toetsen vaak met een heel ander doel afgenomen: om scholen, leerlingen en leerkrachten onderling te vergelijken; om onszelf ervan te verzekeren dat een kind wel wat geleerd had en dat een docent wel gedoceerd had. En wat kreeg je als je scholen, landen en leerlingen ging vergelijken met toetsen? Dan gingen ze vals spelen. De vervoerder nam niet eens de moeite mijn reisbeleving zelf te ondergaan, het huurde een bureau in, dat zich ook niet in die trein waagde, maar een goedkope gepensioneerde door de treinen liet wandelen. De vrouw die mij het briefje gaf met een pen, was aardig en monter, het type lieve oma op wie de kleinkinderen in de basisschoolleeftijd verzot zijn. Ze zou straks terugkomen om mijn briefje op te halen, en dat deed ze ook. En ik wilde niet onbeleefd zijn en principes kon je soms laten varen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.