Pico

gesteldheidIk zat tegenover de vriend die vorige week terloops vertelde dat hij niet helemaal fit was, iets met zijn arm, gebroken op dezelfde plek, gevallen met de fiets, bedrijfsuitje, het ging niet hard, een klim, anderen hadden hun helm afgezet, zijn helm was bij de val volledig gescheurd, een collega had gevraagd of het wel ging, de vriend had ‘ja’ gezegd en was weer opgestapt, vroeg zich toen al fietsend af welke dag het was, niet maandag, nee, ook niet dinsdag, en ook niet woensdag of donderdag, donderdag waren de meeste collega’s al naar de bergen gegaan om daar in een hotel te overnachten om de volgende dag aan de tocht te beginnen, maar omdat die vriend nog wat moest afmaken, was hij ’s ochtends om half vijf opgestaan en had drie uur auto gereden en was toen op de fiets gestapt, en toen hij zich dat herinnerde, en trouwens niks van de val, voelde hij dat hij zijn arm niet meer kon bewegen en toen vroeg de collega in de veegwagen of hij door wilde fietsen of wilde afstappen en toen was hij afgestapt en hij weet nu dat hij zeker twintig minuten van die fietstocht kwijt is. Hij werkt in de IT. Nu keek ik hoe hij vertelde over zijn werk, waar een klant uit Frankfurt met zijn klant uit Minneapolis de hele dag op de zaak hadden gesproken over wat zij wilden, namelijk meer en sneller. Dan zeiden technische collega’s van mijn vriend of iets wel of niet kon. En dan was het aan mijn vriend om te beoordelen of het echt niet kon, of dat het alleen maar niet kon vanwege de capaciteit of vanwege de kosten. Het ging om nano-micro-pico-cells, kleine zendertjes die je in lantaarnpalen kon verwerken en die ervoor zorgden dat de Vodafones van deze wereld veel minder sterke zendmasten nodig hadden, wat zomaar duizenden euro’s aan energiekosten per zendmast per maand kon schelen. Ik vroeg of de Vodafones gingen mee betalen aan de lantaarnpalen van dorpen en steden. Dat wist mijn vriend niet. Het gips was trouwens net van zijn arm.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.