Jarig

Ik opende het tasje met daarin de drie cadeautjes. We hadden de boekhandelaar om advies gevraagd, wat wisten wij nog van goede boeken voor achtjarigen?, en er over nagedacht welk boek we aan wie zouden geven. Ze waren acht geworden, de tweeëige tweeling. Vier handen op een buik, maar ook heel verschillend. Boeken stonden niet op hun verlanglijstje. Ik gaf het stoerdere, door de boekhandelaar als beste aangeprezen boek aan de langere, ogenschijnlijk onverstoorbare zus met het lange gladde haar. Terwijl ik naar de kleinere, knuffelige, gevoelige met het krullerige haar liep, vroeg een nichtje aan de onverstoorbare zus die haar cadeau uitpakte: wat is het? Ze zei: oh, een boek, en legde het zonder te bekijken weg. De knuffelige had haar cadeau inmiddels ook. Ze babbelde er al papierscheurend op los: wat zou het zijn? En toen zag ze het en riep ze uit: Heksje Lilly! Haar zus was er inmiddels ook, die riep uit: waarom heb ik geen Heksje Lilly gekregen? Waarom heb ik een ander boek gekregen? Zo onverstoorbaar was ze dus niet. We hadden nog een derde cadeautje voor de zussen gezamenlijk. Ik hield het tussen hen in. De niet meer zo onverstoorbare zus zei: ik scheur het wel open. En de knuffelige liet dat zonder problemen toe en toen zei de langere: oh, ballonnen. En ze zette het doosje met de professionele ballonnen waarmee je hondjes kon maken en wat al niet meer dat straatartiesten doen, neer en ging iets met haar nichtjes doen. De knuffelige wilde een kusje. Ze proefde met haar lippen en vroeg: is dat gloss? Ik zei: zal ik een een klapzoen op je wang stempelen? Dat wilde ze wel. Later zette ze nog een plakplaatjestatoeage op haar onderarm.