Links

Ik zag een foto van Obama. Hij schreef iets op of ondertekende iets. Zijn pen lag in zijn linkerhand. Ik zag zijn horloge en zijn trouwring, maar of de punt van de pen echt het papier raakte kon ik niet zien. Daar lag zijn arm voor. Mijn vader is linkshandig. Op de lagere school had de juf zijn linkerhand op zijn rug gebonden, zei hij. Zo had hij rechts leren schrijven. Ik was ook linkshandig. Ver voor er een school in beeld was wilde ik leren schrijven. Toen vertelde mijn vader dat van die vastgebonden hand. Hij wilde mij de letters leren en de cijfers, maar dan moest ik wel mijn potloodje in mijn rechterhand houden. Zo zei hij dat. Potloodje, pennetje. Misschien heb ik bedenkelijk gekeken toen, ik weet het niet, maar mijn vader pakte een blauwe balpen, stopte die in zijn linkerhand, begon krabbels op het papier te zetten en veegde met de muis van zijn hand over de net geschreven krabbels. Toen liet hij me het papier zien. De krabbels waren blauwe vegen geworden. Mijn vader drukte de muis van zijn linkerhand als een stempel onder de krabbels en daar verscheen ook een blauwe vlek. Het stond ook slordig, zei hij, als je later bijvoorbeeld bij de notaris iets moest ondertekenen. Het zag er raar uit. Rechts schrijven was de natuurlijke manier. Ook dat demonstreerde hij op het bevlekte papiertje. Misschien keek ik nog steeds niet overtuigd – ik denk dat ik gewoon ongeduldig was en dacht: man, wanneer beginnen we nou –, want hij ging verder en zei dat ik alles met links mocht doen, tekenen, voetballen, borduren, mes in mijn linkerhand, vork in mijn rechterhand. Alleen schrijven moest rechts. Ik denk dat het het eerste omkoopschandaal in mijn leven was.