Structuur

Ik roerde in de verf. Op het blikje stond: minstens drie minuten goed doorroeren. Ik pakte mijn telefoon, koos de stopwatchfunctie en zette die aan. Fabrikanten zetten niks op de verpakking dat niet tot hun voordeel strekt. Staat er toch iets dat klanten kan afschrikken dan is het óf wettelijk verplicht óf het is echt nodig. Ik had zestig gaten geboord, zestig schroeven ingedraaid, ik had me voor de zoveelste keer voorgenomen een Workmate te kopen en het weer niet gedaan. Met de hoge kruk en het kleine huishoudtrapje waarop restanten oranje verf en inkepingen van eerdere klussen, en wat restplanken om de afstand goed te bepalen, lukte het prima de planken haaks aan elkaar te schroeven en onderling op de juiste afstand. Ik streek de transparante beits op de nieuwe boekenkastconstructie. Het verfde lekker. Het kleefde niet, het droogde als een tierelier, en het plakte de losse vezeltjes in het osb-hout vast. Ik stuurde een foto naar mijn neef. Die bedenkt en maakt ook regelmatig kastjes en tafels en tuinbanken. Hij schreef dat een niet-creatief iemand in osb niets zou zien, maar dat hij er in de bouwmarkt ook al een aantal keer naar had gekeken. De bouwmarkten zagen overigens ook niks in de creatieve kant van osb. Boven het schap stond: voor binnenbetimmeringen waaraan geen decoratieve eisen worden gesteld ‘s Avonds schreef ik in mijn notitieboekje: ‘Ik ben tegen alles wat de realiteit van mensen en hun lijden ontkent.’ Ik vond het een mooie zin. David Vann had hem uitgesproken en een journalist had die in de krant gezet. Ik verzamelde mooie zinnen. Misschien kwamen ze ooit van pas. Vann zei ook: ‘Fictie doet iets fantastisch: het schept een veilige haven waar alles wél verteld en beleefd kan worden. En gek genoeg zit in die onbewuste woordenstroom net zoveel structuur als in een gepland boek.’ Die structuur deed mij weer aan osb denken. Ik pakte de laptop en typte ‘osb wiki’ en las dat osb de afkorting is van Oriented Strand Board en dat ‘strands’ schilfers zijn en dat de schilfers van de buitenlagen evenwijdig aan de plaatlengte gericht zijn, vandaar ‘oriented’ en dat zo’n plaat in het Nederlands ‘plaat gemaakt van gerichte houtschilfers’ zou heten en dat het heel ecologisch was, osb, met nauwelijks restafval, een soort varken waarin alles verdwijnt. Ik keek naar de schilfers in de nieuwe boekenkast, die waren dus helemaal niet volstrekt willekeurig samengeperst, ze stroomden min of meer dezelfde kant op, zoals boomstammen in een rivier. Het was volstrekt onbewust geweest dat ik de planken allemaal in dezelfde richting uit de plaat had laten zagen.