Ik likte de abrikozenjam van mijn vinger. Met mijn andere hand sloeg ik de krantenpagina om. Buiten landde een merel op de plantenbak. Ik nam een hap van mijn boterham en verlegde mijn aandacht weer naar de krant. Elf blote mannen keken mij vriendelijk aan. De minuscule stukjes zwemtextiel konden niet verhinderen dat het roze vlees de foto en de hele krantenpagina domineerde. Ik vergat te kauwen.
Ik nam de krant mee naar mijn slager. ‘Nou,’ zei ze, ‘zo prachtig dooraderd zie je ze niet vaak. Die borstpartijen zou ik wel willen keuren.’
‘Met je mes of met je handen?’
Ze lachte terwijl ze anderhalf ons filet americain in een bakje schepte.
In het café koos ik de tafel naast drie jonge meiden. Ik schatte ze op de valreep van scholier naar student. De krant legde ik nonchalant opengevouwen neer.
‘Zooo.’ De blondste liet sissend wat lucht tussen haar tanden ontsnappen.
Ik schoof de krant naar haar toe.
De meiden schoven hun cafè latteglazen opzij en bogen zich over de roze foto.
‘Niet echt een sport voor kledingsponsoring,’ merkte de roodblonde op.
De andere twee lachten.
‘De keeper lijkt ongelukkig op het droge,’ zei de blondste.
Ook mij was de jongen met de breedste schouderpartij en de enorme handen voor zijn kruis opgevallen.
De middelblonde bewoog haar vingers over de borstpartijen. ‘Zo glad als babybilletjes.’
‘Dat lijkt maar zo,’ zei ik, ‘in de digitale editie krulde bij deze en gene toch nog wat haar op borst en buik.’
‘Gadsie,’ zei de blondste.
‘Geen Arabische toestanden hoor,’ zei ik vlug.
De roodblonde keek me vragend aan.
‘Dat het haar vanaf de rug over de schouders naar de voorkant krult. En omgekeerd,’ verduidelijkte ik.
‘Gadsie,’ zei de blondste nog een keer en rolde met haar ogen.
Ze gaf me de krant terug.
‘Zijn dit Nederlandse gasten?’ De middelblonde liet haar vingers nog een keer over de lijven gaan.
Ik knikte bevestigend. ‘Wassenaarse waterpoloërs.’
Terwijl ik mijn koffie dronk, lachten zij smadelijk om de ‘boerkabroeken, soms tot over de knie!’ van hun mannelijke leeftijdsgenoten aan strand en in zwembad van de voorbije zomer.
‘Ze durven hun onderbroeken niet eens meer uit te trekken wanneer ze na een training douchen,’ betrok de middelblonde mij bij hun gesprek. ‘Zogenaamd omdat die designerdingen anders gestolen worden. Wat vindt u daar nou van?’
‘Het is vast de tijdgeest,’ zei ik, ‘daardoor zijn we zo’n foto helemaal ontwend.’
Ik liet de krant achter.
Ergens had ik gelezen dat foto’s in de vanuit Rotterdam opgestuurde NRC’s aan correspondent in Iran Thomas Erdbrink regelmatig gecensureerd werden. Bijklussende studenten theologie plakten jarenlang stevige blauwe tape over ieder stukje vrouwelijk naakt, zei hij. Kortgeleden waren de Iraanse autoriteiten ermee gestopt.
Ik versnelde mijn pas. Voor het te laat was moest ik zo’n voormalige bijklussende plakambtenaar zien te vinden en hem deze foto voorleggen.
Bij de sigarenboer kocht ik een nieuwe krant.