Een putter. Een putter! Op de met zoveel zorg grootgebrachte en aan de eetgrage slakken ontfutselde zonnebloemen zit een putter. Ik heb nog nooit in het echt een puttertje gezien, en nu hier gewoon in onze achtertuin terwijl ik aan de keukentafel de krant lees, wachtend op een rinkeltje van mijn telefoon dat het tijd is om de deksels van de gietijzeren pannen in de oven te lichten met daarin degen die broden worden, hangt… lees meer >>

Er was iets met de bibliotheek in mijn stad, iets dat leek op een ramp. Maar kon je iets een ramp noemen als er nergens gillende sirenes klonken, als het niet op de openingen van de journaals was? Het duurde nu al twee weken. Het was puur toeval dat ik het op het spoor kwam. Ik zat in de dikke pil Het begin van alles van David Graeber en David Wengrow te lezen en daarin… lees meer >>

De platanen kleuren van lichtgroen naar geel. Vanuit mijn bed hou ik ze in de gaten. Hun toppen torenen hoog boven de rij huizen langs de doorgaande weg hier verderop uit. Deze wijk kent vier doorgaande wegen die als de ribben van een perfecte rechthoek op de aarde zijn gelegd. Langs alle vier zijn platanen gepland die nu zo’n halve eeuw oud zullen zijn. De rode beuk in de tuin van de buren verruilt zijn… lees meer >>

De tuinbaas schreef dat er maar heel weinig in een knapzak past. Ze reageerde op mijn vorige stukje waarin ik schreef over de soefistische opvatting dat alle spullen van een mens in een knapzak moeten passen. Ze vond het wel een mooi streven. Ik appte dat ik in Nieuwsuur Raynor Winn had gezien, de auteur van Het zoutpad over haar tocht met haar man over het honderden kilometerslange pad langs de zuidwestkust van het Verenigd… lees meer >>

Omdat ik zelf voortdurend spullen wegdoe, spits ik mijn oren zodra het over spullen of het wegdoen ervan gaat. Een bloemlezing van afgelopen zomer. In het tv-programma De Slimste Mens vroeg presentator Philip Freriks hoe je iemand noemt die maar spullen blijft verzamelen ‘wat soms zover gaat dat het huis bijna onbewoonbaar wordt doordat het volgestouwd is met dozen en troep’. Een hoarder. Was de voorzitter van de jury misschien een beetje een hoarder? vroeg… lees meer >>

De eerste keer in mijn leven dat ik automatisering zag was in de bibliotheek. Ik was een jaar of tien en ik was gewend dat er voorin een boek een losse kaart zat en een geplakt blaadje. Leende ik een boek, dan nam de bibliotheekmedewerker de kaart uit het boek, schreef daarop mijn naam onder de namen van de vorige leners en borg de kaart op in een bakje met allemaal kaarten. Op het geplakte… lees meer >>

Wat wilde ik eten? vroeg de aanstaande moeder. Het was inmiddels kwart voor acht ’s avonds. We waren in de flat van haar neef die in dezelfde toren als mijn jonge vriendin een flat heeft, maar dan aan de andere kant van het gebouw. Bij haar stond de verzengende zon nu op de ramen, bij hem was die al weg. Had zij ergens trek in? Ze dacht na, er kwam weer zo’n kramp, haar gezicht… lees meer >>