Ik sneed een dun plakje van het stronkje van een spruit. Het spruitje was ergens op een spruitenveld met de andere spruiten door de snijkop van een plukmachine van de stam afgesneden en nu sneed ik er nog een stukje van af en pelde ik wat buitenste blaadjes los. Op de grote snijplank sneed ik de schoongemaakte spruitjes door midden. R zette de huistelefoon op het aanrecht, ik zei wat, de andere kant te Berlijn… lees meer >>
Ik stond voor het cola-schap. Een literfles was goedkoper dan een klein flesje. Hoe kon je een kind de waarde leren van een klein beetje? Ik had maar een klein beetje cola nodig. Het was om het ophangoog dat op de hanglampstang zat vastgeroest, los te krijgen. De Hubo had zulke ophangogen niet. Ik keek naar het schap en wist plotseling niet of alle cola’s werkten, of ik dus ook cola light kon kopen, of… lees meer >>
Ik stond bij de citroenen. Je kon ze los kopen, een citroen kostte 59 cent, en in een netje voor 1,69. In een netje zaten vijf citroenen. Ik wist niet hoeveel citroensap ik nodig had om het messing of koper, ook dat wist ik niet, glimmend te krijgen. Ik kocht twee netjes. Ik schroefde de glazen lampenkappen uit de lampfitting en ontdekte dat die op hun plaats werden gehouden door een schroefring. Al draaiende kwam… lees meer >>
Ik rende langs de plek waar zeker twee jaar een groot bord had gestaan met daarop ‘Realiseer hier uw landvilla’. Dat bord was nu weg, de armetierige, dichtgetimmerde huisjes waar dat bord voor had gestaan, waren ook weg en nu stond er een bouwkraan. Geen bouwplaats kon meer zonder een bouwkraan. Alles wat onder de grond geregeld moest worden was al klaar. Er lag een strakke betonnen vloer die de plattegrond van de landvilla volgde.… lees meer >>
Ik keek naar een aflevering van VPRO Boeken met Hugo Brandt Corstius uit 2009. Die werd herhaald omdat Brandt Corstius was overleden. Ik kende de uitzending niet. In 2009 was ik nog niet aan mijn roman begonnen. Het viel mij op hoeveel mimiek de vader Hugo en zijn zoon Jelle gemeen hadden. Brandt Corstius kende ik van zijn stem, van de radio, van het programma Welingelichte Kringen, iedere vrijdagmiddag bij de VPRO. Dan zat hij… lees meer >>
Ik had gehoord dat de poortjes op mijn station al een tijdje allemaal dicht zijn. Ik liep de trap op naar het perron en zag dat de breedste poort gewoon open was. Iedereen gebruikte die open poort om in te checken en het perron op te lopen. Op het incheckschermpje las ik dat de jongen voor mij een studentenweekkaart had. Hij hield een literpak dubbeldrank in de smaak mango guanabana onder zijn linkerarm geklemd en… lees meer >>
Ik hoorde Daan Heerma van Voss bij Kunststof. Dat was er weer gewoon tussen zeven en acht uur ‘s avonds op radio 1. Geen raar gedoe meer vanwege de Olympische Spelen of andere sport, dat het er dan weer wel en dan weer niet was. Ik hou van die regelmaat, dat ik erop kan rekenen dat als ik sta te koken, of als ik vroeg ben, dat wanneer ik eet, ik naar Kunststof kan luisteren.… lees meer >>
