Ik zoog voor de tweede keer in twee dagen tijd een cocktail op uit een conservenglas annex jampot. Het werkt zo: je stopt zo’n lege jampot vol met gecruncht ijs, schenkt er een kleurig mixje overheen – fruitsap met gember en jasmijnthee en schijfjes limoen, of, zoals nu: rum, limoensap, suiker en een verse struik munt –, steekt er twee zwarte rietjes in en het leven is hip. Een jonge vrouw, zeker anderhalf keer mijn… lees meer >>
Ik voer in de haven en dacht aan de Tegenlicht-uitzending van afgelopen zondag over diezelfde haven. De mens verdween uit de haven, zeiden ze in Tegenlicht, en inderdaad zag ik geen levend wezen bij de tanks en containers, alleen een afgerichte valk bij een oude loods, die opgeknapt gaat worden, maar dat kan alleen als er geen zwaluwen en vleermuizen nestelen. Daarom die valk. De directeur van zo’n terminal zonder mensen zei in Tegenlicht: gaat… lees meer >>
Ik heb zo mijn tradities. Wat anderen met het Songfestival hebben, heb ik met Koning(inne)(s)dag. Ik sla, als het even kan, geen live reportage van de NOS over. De defilés van Juliana herinner ik me vooral uit de roddelbladen, die we via mijn oma kregen, bovendien moest ik in die jaren zelf nog opdraven voor de aubade bij het gemeentehuis en kinderspelen in de Voorstraat, maar ten tijde van Beatrix was dat zo’n beetje voorbij… lees meer >>
Ik had die brug geromantiseerd omdat ik aan de voet ervan had leren zwemmen en omdat die brug verbonden was met lome hoogzomerse dagen waarop mijn ouders de boel de boel lieten en het rook naar Nivea zonnebrandcrème en paprikachips en filtersigaretten en aan mijn vingers zowel zandkorrels kleefden als de zoutkorrels van de Tuc-koekjes en aan alle kanten van mijn blote lijf warmte was. En nu bleek die brug nog duizend keer romantischer. Mijn… lees meer >>
Ik keek naar een Shakespeare, uitgevoerd op supercoole gympen, en zag voor de derde keer in korte tijd een hevig verliefde bezweren dat één dag, één nacht met het subject van zijn verliefdheid voldoende zou zijn, waarna desnoods gelukkig gestorven kon worden. Nu was het Romeo, eerder hoorde ik het Verdi’s Aïda zeggen en ook voor Verdi’s Violetta in La Traviata is uiteindelijk een enkel moment met haar Alfredo genoeg om daarna te kunnen sterven.… lees meer >>
Ik zag hoe de door mij bewonderde schrijver, dichter, essayist zijn blaadjes, die al strak op elkaar lagen, recht bleef leggen door systematisch onderaan, halverwege, bovenaan en dan weer onderaan enzovoorts tegen de zijkanten van de flinterdunne stapel te tikken. Het katheder was van plexiglas. Hem was gevraagd, toen hij een decennium of wat geleden rooms werd: ‘Kun je dan nog wel schrijver zijn?’ Hij had het opgevat als: blijf je wel argeloos, zoekend? ‘Argeloosheid,’… lees meer >>
Ik las de ruggen voor me op de roltrap: koeken vanaf 1,25, zoetwaren vanaf 1,50 euro. Eigenlijk waren niet de ruggen geprijsd, maar de rugzakken vol heet water op de ruggen. Boven de heupen bungelden bekers, voor de buiken een tree met koek en snoep en hartigheden. Ze waren met z’n tweeën, werkstudenten waarschijnlijk, en stapten in de trein naar Groningen. Hopelijk verkochten ze veel koffie en thee, zodat bij Zwolle en anders toch zeker… lees meer >>
