Wat hadden we elkaar in al onze levensjaren gezien? Veertig uur, misschien vijftig, uitgesmeerd over vijftien gelegenheden, misschien twintig? Wat verjaardagen, een enkele bruiloft, een handvol begrafenissen. Ik spreek nadrukkelijk over zien: we verbleven in een zelfde kamer of feestzaal of aula. Want wat heeft een kind te bespreken met een volwassene die, toen het kind nog niet eens in de maak was, haar zaterdagavonden en -nachten al doorbracht in de Rotterdamse Pulpit (of Poelpit, ik… lees meer >>

Ik blies sinds kort een keer per dag bellen. We hadden de bellenblaas gekregen van de vriendin met de moestuin, die ook haar gasverbruik uit haar hoofd weet. Ze had gelijk: de volwassen mens speelt veel te weinig. Na een nacht vol braken vermoedde ik niet dat ik vandaag bellen zou blazen. R en ik haalden jeugdherinneringen op: de stretcher (bij R), de lange tuinstoel (bij mij) die bij ziekte tevoorschijn kwam en in de… lees meer >>

De filosoof en psychiater Damiaan Denys zei het zondag nog in Zomergasten: de marktwerking die in de gezondheidszorg is gegooid, leidt tot idiote kwalen. ‘Dit hoeft allemaal niet,’ zei ik tegen de fysiotherapeut, ‘dat getyp van jou, het inkloppen van een bsn-nummer, huisarts, verzekeraar. Stuur mij een nota, ik betaal. Gebruik je vingers waarvoor je geleerd hebt.’ Hij glimlachte. ‘Kan niet anders.’ Dit was het toneelstuk: sinds de fysiotherapeut zelf mag diagnosticeren, dus zonder tussenkomst… lees meer >>

In de nadagen van het korte bestaan van Polare dat dankzij het opslokken van De Slegte ultrakort in tweedehands deed, kocht ik in Den Haag Robert Musils De man zonder eigenschappen. De vier delen compleet en in goede tweedehands staat. Nu ben ik erin begonnen. Het leest langzaam. Dat is niet erg. In heel korte hoofdstukken met slechts een paar penceelstrepen introduceert Musil het hoofdpersonage: de man zonder eigenschappen. In hoofdstuk 4 is de lezer… lees meer >>

Ik had vroeger twee barbies, geen echte van Mattel, maar een Cindy en eentje van wie ik de naam vergeten ben. Die naamloze was sprieterig met steil haar, Cindy had krullen en een lief gezicht met vragende blauwe ogen. Wat ze gemeen hadden waren die enorm lange benen, die schuin oplopend vanuit de lies tot bijna ter hoogte van de navel rond konden draaien in de romp. Met een beetje goede wil was iedere barbie… lees meer >>

Ik telde 28 talen in de handleiding van de Aptitlig. Eigenlijk was het een eigentijds handzaam woordenboekje. Ik wreef de plank twee keer in met yag/olje/uljem/ulja/olej/ulei/óleo/alyva/ellu/oli/olaj/olio/aceite/olej/olja/öljyllä/olje/olïu/huile/Öl/oil/olie (en nog vier woorden waarvoor mijn computer niet 1-2-3 het juiste schrift paraat had). Ook als staalkaart van stabiele landen met een opkomende of welvarende middenklasse ten tijde van de Aptitlig kon het prima dienst doen. lees meer >>

Als er niet om de haverklap met kolen zou worden gesjouwd, kachels aangemaakt, lichtpenningen in gleuven gestoken, en vrij vlot gestorven, zou ik vergeten dat ik een boek las uit 1947.      ‘… ze eten overvloedig … De mensen. Onze medeburgers. … Ze eten savonds laat nog vers witbrood. Ze drinken savonds laat nog koffie. Iedereen begrijpt dat dat de ondergang van het lichaam is.’      ‘Hij woonde op een kamer en at… lees meer >>