Categorie: blog

We liepen het perron af, trap af, door de Noordtunnel, we checkten uit, trap op, langs de Mediamarkt en de omleidingen en heel veel fietsen, staken over. Bij een onduidelijk fietspad dat ik zo op wilde lopen, greep ze mijn arm – moederinstinct. Nog een keer oversteken, nu met voetgangerslichten, het rode mannetje met mannetje en een hartje boven hun hoofden werd een groen mannetje met vrouwtje met een hartje boven hun hoofden. Op de kop van de straat waar je toen liever geen kamer wilde, omdat de straat slecht was, omdat de huizen slecht waren, en de huisbazen ook, zat een EkoPlaza, daar schuin tegenover een Albert Heijn. Alles kan verkeren. Aan de andere kant van het spoor woonde zij een paar jaar boven een slagerij, de moskee die in het oude badhuis zat had nieuwgebouwd, groot en schitterend. We hadden allebei en los van elkaar voor deze stad gekozen omdat die ons overzichtelijk leek. Wat wisten we. We schrokken toen we ons realiseerden dat dat volgend jaar dertig jaar geleden is.

De stroom viel uit. Pats boem. Nog geen maand geleden viel die ook uit, ook op zondag, ook rond half elf ’s avonds. Toen was Mark Rutte op tv in Zomergasten. Geen idee wie of wat deze keer geboycot moest worden.

Het Russisch heeft twee woorden voor ‘waarheid’ zei de in Estland geboren schrijfster Sana Valiulina in het tv-programma Buitenhof. Pravda wordt gebruikt voor de ‘lagere’ waarheid, dingen als twee keer twee is vier. En dan is er nog die andere waarheid, ik verstond niet zo snel het Russische woord, maar het betekende: ondoorgrondelijke waarheid. De MH17-ramp is, volgens Valiulina, voor de gewone Rus zo’n ondoorgrondelijke waarheid. Een vriend stuurde een stripje in zes scènes dat naar verluid rondging op de Russische sociale media. Op alle plaatjes zit een Rus voor zijn televisie. Op het beeldscherm verschijnt achtereenvolgens de tekst: 1. Niemand schoot 2. Er werd geschoten, maar geen Buk 3. Een Buk, maar niet de onze 4. De onze, maar wij schoten niet 5. Wij schoten, maar niet op de Boeing. 6. Op de Boeing, maar niet expres. Daaronder staat: Wordt vervolgd. Dat wij in het Nederlandse taalgebied slechts één woord hebben voor ‘waarheid’ wil niet zeggen dat wij als land of als individu niet over ondoorgrondelijke waarheden beschikken. Je hoeft maar naar tv-programma’s als Radar, Kassa en de Monitor te kijken of naar het radioprogramma Argos te luisteren. Wij zijn hooguit minder prozaïsch.

Ik draai aan een altijd-prijsrad en win een kiwitasje. De vrouw met de groene kiwi-jas legt uit dat vrouwen vaak iets leuks zien, dat kopen en dan geen tas bij zich hebben. In de stoffen kiwi die ze in mijn hand legt zit een tasje. Ze zegt: als je het tasje uit de kiwi haalt blijft de kiwi aan één hoek hangen. ‘Heel leuk,’ zegt ze. Als ik dat niet wil, kan ik dat kiwihoesje naar binnen duwen. Zie je er niks van. Ik heb al twee van zulke tasjes, een groene en een gele. Ik zeg er niks van. Ook niet dat ik een vrouw ben die nooit zonder opvouwbaar tasje op pad gaat, die overigens ook zelden zomaar iets leuks ziet. Ik zeg gewoon ‘dank u wel’.

Ik besluit dat de zomer voorbij is en ga met een schaar en een plastic vershouddoos de tuin in. In de doos al snel een gelukmakende berg blauwe druiven. Waarom de witte druif dit jaar vijftien keer minder vrucht draagt dan een jaar geleden – ik moet speuren naar de twee trosjes – weet alleen de natuur. Of een goede tuinman.

Actueel: ontsporingen bij een studentenvereniging. Terug naar 1987. Niemand van ons kookgroepje was lid of werd ontgroend, toch konden wij er ook wat van. We kookten om de beurt. Iedereen had zijn favoriete gerecht. Eén iemand had geen enkele ervaring met aardappelen, vlees, groenten, ze had er ook niks mee. Wij zeurden en jenden. Toen kocht ze aardappelen en een hele rode kool. Die rode kool werd natuurlijk niet zacht, ook niet toen het uur dat onze kookgroep tot zijn beschikking had in die ene keuken die we met zijn twintigen deelden allang voorbij was. Lachen natuurlijk. En niet alleen die ene dag. Als we zin hadden onze wangen eens goed nat te lachen, haalden we het rodekoolincident uit de kast. Nooit excuses gemaakt. Altijd als ik rode kool maak denk ik aan haar, aan mijn wreedheid, dat is de straf. Nu dus, er zit een rode kool in het pakket. Ik vind een recept voor Aziatische rode kool. Het is even snijden – kool, appel, pepers, gember, knoflook – en afmeten – sojasaus, rijstazijn, mirin, suiker, steranijs –, maar dan is het makkelijk. Alles in een pan, deksel erop, stoven maar, 45 minuten. Geen aardappelen, geen vlees (de methoden van de beul zijn altijd voor anderen). Nee, garnalen gewokt in een pittige kerrieolie, rijst even meebakken. Een ongekende smaaksensatie. Ik zal het een keer voor haar maken.

‘Moet je mijn nieuwe auto nog zien?’ vraagt hij. O ja. Ander merk dan de onze, maar ik zie nauwelijks verschil. Oké, iets rondere achterkant, paar centimeter meer kofferruimte. Er staat een politiebus in de straat, een agente komt aangelopen, een motoragent komt uit het zijpad. We kijken een poosje vanaf het balkon. Hij: ‘Zit hier een schoenenzaak?’ We lopen naar de winkels, Nelson. Een verkoper zegt: ‘Mevrouw, meneer, kan ik u helpen?’ Hij: ‘Ik zoek ouwelullenschoenen.’ De verkoper zegt: ‘Hier staan onze classics.’ Hij: ‘Ik heb lastige voeten.’ De verkoper heeft allang gezien wat voor vlees hij in de kuip heeft, komt terug met vier dozen. Het eerste paar wordt het, voor een bedrag waarvoor hij anders vijf paar koopt, omdat hij gelooft dat er voor hem geen schoenen zijn die langer dan een jaar meegaan. Maar deze veren tenminste. ‘Als ze binnen het jaar kapot gaan,’ verzekert de verkoper, ‘krijgt u van mij nieuwe.’ Alweer buiten zeg ik: ‘Als ze tegen die tijd niet failliet zijn.’ Hij lacht. We halen de Hoekschewaardse groenten op. Hij neemt een softijsje. Naar huis. Ik snij de zoete bataat, hussel de stukjes met komijn, cayenne en olie, doe ze in de oven, maak salsa, zwartebonenpasta, salade, verwarm kleine tortilla’s. Hij leest een krant, morgen worden zijn nierstenen vergruisd. Ik zet alles op tafel. ‘Je galgenmaal,’ zeg ik.