Hart

Ze hadden de tuinbaas zomaar op een argeloze zondagavond vanuit een rustige eengezinswoning naar de hartbewaking gereden. Gelukkig kon ze het ons zelf melden. Het paste helemaal in deze tijd: de zelfredzame, met smartphone uitgeruste burger informeert familie en vrienden zelf, verzorgt en passent ook nazorg, ja de kinderen erg geschrokken, ja de man ook, maar niemand in paniek, de nacht redelijk doorgekomen, wel met medicijnen, zowel om te slapen als om het steeds trager slaande hart weer vaart te geven. Zoals dat gaat in een garage verschrompelt de mens tot het haperende onderdeel: het hart. En omdat een hart geen mond of oren heeft en geen handen om artsen en verpleging mee te slaan, gaat iedereen rustig sleutelen en doen zonder met de tuinbaas te overleggen. De voedingsassistent zegt: u mag alleen een beschuit. De tuinbaas: waarom, hoezo? De voedingsassistent haalt haar schouders op. Ik por het vuur via de app op: het zijn de bezuinigingen, een droge beschuit is goedkoop. De voedingsassistent stuurt de verpleegkundige. Uitleg over de beschuitkwestie? Ergens in Keulen dondert het. Maar dan wordt het toch serious business: de oppergaragisten willen een pacemaker gaan plaatsen, vandaag nog. Plotseling valt die beschuit op zijn plaats. Het hart moet nuchter blijven, maar dat mag het hart nog niet weten. Geen paniek. De voedingsassistent en de verpleegkundige groeien uit tot acteurs in een subliem spel. Ik app: de BOVAG wil je een nieuwe accu aansmeren. Ik denk aan die keer dat ik zo’n nanostim in mijn handpalm had, een prachtig kleinood, een strak vormgegeven sieraad, bijna wilde ik het hebben. Ik app: je verhoogt je waarde in één klap met 10.000 euro. Maar ik merk dat mijn luchtige bravoure opraakt.