Het koffertje is pindakaasbruin, er past net geen laptop in. Ik had nog een tweede koffertje, maar dan veel kleiner. Waar die is, weet ik niet. Misschien heb ik ‘m weggegeven samen met de laatste inhoud: een kinderserviesje, een metalen speelkeukentje. Waarom ik de koffertjes ooit kocht, weet ik ook al niet meer. Omdat ik ze mooi vond, ja, dat is zeker, dat is dit koffertje nog altijd, ook al is het leer nep en Made in China. Maar was het louter ter decoratie? Dacht ik de grootste te gaan gebruiken als werkkoffertje?
De laatste jaren deed de koffer dienst als bewaarplaats voor laptopaccessoires. Denk aan: snoeren, kabeltjes, opstart-cd’s, instructieboekjes. Opstart-cd’s zijn iets van vóór het downloadtijdperk, de meeste kabels zijn hopeloos verouderd. Twee iPods komen tevoorschijn, ja, daar was ik ooit aan begonnen. De walkman van de jaren tachtig en de draagbare cd-speler van de jaren negentig had ik overgeslagen, maar voor die iPod viel ik. De eerste kocht ik samen met mijn eerste Macbook, de tweede kreeg ik cadeau. Al een eeuwigheid heb ik ze niet meer gebruikt, maar als ik de goede snoertjes gevonden heb, blijken ze het allebei nog prima te doen. Zonder stroom doen ze jammergenoeg niks. Dat is ons voorland, apparaten die vanwege een opgebruikte en met het apparaat verweven batterij hun nut verliezen.
Drie kabeltjes zet ik op Marktplaats. Wie weet. Het is vanwege die kabeltjes dat ik het koffertje heb gepakt. Om weer eens wat op te ruimen. Nu ik toch bezig ben: in het koffertje zit nog een kapotte laptopbatterij, die kan naar het chemisch afval, en een kapotte interne harde schijf. Die moet ik, lees ik op internet, eerst flink kapot slaan, flink wat gaten inboren. In een emmer water dompelen is niet genoeg om ‘m onleesbaar te maken. Ook de externe harde schijf waarop ik reservekopieën van mijn laptop opsla, heeft het vorige maand begeven. Ik heb alle hulp die ik op internet vond geprobeerd. Er was een site met geluiden. Het geluid dat mijn harde schijf maakte, kwam overeen met: over en uit, overleden. Daar moet een nieuwe voor komen, het kost een euro of zestig of tachtig, dat is een overkomelijke investering tegen de onmetelijke ellende als de laptop plots fataal crasht.
Nu ik toch bezig ben met laptopkabels, haal ik de twee oude Macbooks uit de onderste bureaula, leg ze aan hun eigen stroomkabels, zoek ik oude wachtwoorden op, krijg ik de apparaten aan de praat, bekijk ik wat er nog op staat, ja, alles lijkt allang overgezet, en laat ik er bewerkingen op los die de boel grondig moeten wissen. Echt weg zijn dingen in de digitale wereld nooit, maar je kunt ze wel zo goed als onvindbaar maken door alle sporen en paden ernaartoe kapot te maken, of onherkenbaar. Voor ze naar het Milieupark gaan, moet ik ze misschien ook kapotslaan, doorboren.
Alle papier gaat in de oudpapierbak. De opstart-cd’s zijn nauwelijks te recyclen, lees ik, kunnen bij het restafval, dan wordt er nog warmte mee opgewekt.
En dan is het koffertje zomaar leeg. Kan ook op Marktplaats.