Mijn broer was jarig. Ik vroeg of ik op de verjaardagsthee kon komen. Dat was prima. Precies om twee uur liep ik over de kinderkopjes op het voorerf waar ik als kind zo vaak overheen had gerend en gefietst. De achterdeur stond half open. Ik duwde de deur verder open naar wat vroeger de keuken was, en nu de bijkeuken. Ik zag mijn broer in zijn overall en zijn geelzwarte werkjas en zijn werkschoenen met zeker drie centimeter bonkige klei rondom. ‘Van harte gefeliciteerd,’ riep ik vanaf de licht uitgesleten natuurstenen drempel die door alle voetstappen van meer dan een eeuw zo glad was als babybilletjes. Hij bedankte me. ’53 alweer, wie had dat kunnen denken.’ ‘Niet zo hard,’ zei hij, hij lachte. Zijn middelste dochter die bij de wc-deur stond en haar moeder in de gaten hield, lachte ook. ‘Je hebt het toch maar mooi gehaald,’ zei ik, ‘ik moet het nog maar zien te bereiken.’ Hij knikte instemmend. Bij de verjaardagsthee kreeg ik lekkere appeltaart met echte slagroom.