Ontruimen

In de straat staat een enorme container, iets verderop twee kleine verhuiswagens, op het trottoir voor het overbuurhuis een rolkar vol platte verhuisdozen, tegen het schuurtje een stuk of vijf donkerblauwe kliko’s en één felblauwe, voor het papier. Seniorenhulp Nederland staat er op de flanken van de verhuiswagens, met daaromheen slogans: ‘Meer dan alléén verhuizen…’, ‘Woningontruiming’, ‘De beste in verhuizen en ontruimen’.

Ik was even een uurtje weg met de fiets om te sporten en dan dit. De voordeur van het overbuurhuis staat open, er lopen jongemannen in donkerblauwe werkbroeken en iets minder donkerblauwe sweaters in en uit. De meesten hebben baarden, dat is in.

Ik zet mijn fiets binnen, loop naar de woonkamer, vandaar heb ik goed zicht. In de inloopcontainer die gelukkig niet voor ons huis staat, zie ik een centrifuge staan (ach, een centrifuge, als kind hing ik mijn gewicht op de centrifuge om te voorkomen dat ie onder zijn centrifugale krachten wegwandelde). Op het trottoir staan drie mannen rondom het onderstel van een scootmobiel, ze pakken hun telefoons: kijken ze of het ding nog waarde heeft? Dan rijdt een van de mannen het naar de container, een ander draagt de zitting achter hem aan. In de voortuin is ooit een speciaal hok voor de scootmobiel gebouwd, maar ik heb de overbuurvrouw er niet veel op zien rijden. Meestal zat ze in een gewone rolstoel die de overbuurman duwde, nog vaker zag ik hem het ding in- en uit elkaar klappen om ‘m in en uit de kofferbak van hun auto te tillen. Toen de overbuurman viel en het gedoe met het ziekenhuis en een mislukte operatie begon, begon de overbuurvrouw weer zelf te lopen, soms zonder en meestal met stok.

De overbuurman is dood, de overbuurvrouw zit alweer een maand, of zijn het er al twee?, in een particulier verpleeghuis. Ik heb het tehuis op internet opgezocht, het is een chique boel. De kinderen – grijze haren, gepensioneerd, één zoon heeft precies hetzelfde loopje als zijn vader en ook zijn stem is identiek – hebben de afgelopen weken met hun eigen auto’s spullen opgehaald en wat rest is voor het bedrijf dat de container en de verhuiswagentjes hier in de straat heeft gezet. Vriend M heeft zo het huis van zijn vader laten leegmaken en schoon laten opleveren, ging allemaal heel netjes, vertelde hij. ‘Toen jij net weg was,’ zei R die de invasie in de straat live had gevolgd, ‘stonden er wel vier verschillende busjes.’ Misschien om de spullen in mee te nemen die nog verkocht kunnen worden. Of al van opkopers. Reken maar dat dit een groeiende business is.

Vandaag houden de kinderen zich schuil, hoeven ze niet te liegen tegen hun moeder over wat er op deze dag te zien is in en om het huis waar ze een halve eeuw gewoond heeft. Ruim vóór halverwege de middag is het werk al gepiept; van de container is dankzij een enorme stalen uitschuifbare haak en een vrachtwagen om vier uur niks meer te bekennen, nou ja, twee witte krijtstrepen op de straatstenen.

In de straatapp staat het nieuwe adres van de overbuurvrouw. Vandaag even een kaartje sturen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.