Hoe zag het volgende seizoen eruit? Onder een van de vorige stadscoalities was het mes gezet in het onderwijs voor volwassenen en daarmee was de hele structuur onder het muziek-, dans-, toneel- en kunstonderwijs gesloopt waardoor nu ook het onderwijs aan kinderen op de tocht stond. Met de komst van het coronavirus hadden we weer kunnen zien waar al dat ‘lean and mean’, dat ‘just in time’, dat ‘we kopen het wel als we het nodig hebben’, dat ‘iedere euro moet exact toe te schrijven zijn aan iedere individuele kostenpost’ toe leidt: tot smijten met geld, tot cowboyprijzen, tot schaarste. De befaamde markt die altijd alles zou oplossen, bleef op zijn handen zitten. Eerst wilden de ondernemers geld zien, wilden ze zeker weten dat er een gegarandeerde afname zou zijn voor tenminste vijf jaar voor er machines uit China werden overgevlogen en er ingespeeld ging worden op de schreeuwende vraag. Als er één fabel is, dan is het wel die van de risiconemende ondernemer. Ja meisjes en jongens die een nieuw bedrijfje beginnen op een zolderkamer nemen risico’s, zodra een bedrijf eenmaal een bedrijf is, is het een en al risicomijding wat de klok slaat.
We zijn het verleerd, vergeten, terwijl een strategische voorraad, een klein beetje vet op de botten, een stevige structuur vaak maar een fractie kost. Maar goed, wij zaten er maar mooi mee, de volwassen muzikanten die er sinds dat mes erin was gezet maar een beetje bij hingen. Nu het advies van de lokale kunstraad er lag was het helemaal onzeker of er na de zomervakantie nog wel geld was om de muziekschool overeind te houden, of we in deze structuur nog een dirigent konden krijgen en een ruimte, eentje die groot genoeg was bovendien, om in te repeteren. We fantaseerden er al over onze dirigent zelf te gaan betalen, maar ja, waar vonden we een ruimte? Er was een enorme vraag naar repetitieruimtes, zei onze dirigent, al jaren, maar ook daar voorzag die befaamde markt die alles altijd zou oplossen – was er ergens vraag, dan sprong er wel iemand in het gat – ook niet in.
Summer Samba speelden we, en een nieuw stuk: Sonhando dat dromen betekent. We bliezen alle zorgen weg.