‘Er zit in het midden een enorme glijbaan,’ zei R. R is twaalf en ze doelde op het gebouw van de school die ze op nummer 1 had gezet. In totaal had ze twaalf middelbare scholen op haar lijstje moeten zetten. Vriendin T had hetzelfde moeten doen, want ze wonen allebei in de stad waar de middelbare schoolkeuze een ingewikkelde loterij is met hoge en lage lotingsnummers en bijbehorende hoge en lage kansen om op je nummer 1, 2 of 3 ingeloot te worden. Vanaf de basisschool zijn R en T onafscheidelijk, maar hun favoriete school is niet dezelfde. 2 april horen ze wat de loterij heeft besloten. Nu speelden ze TikTok. Hun ogen leken verkleefd met hun schermpjes: om de bewegingen na te doen, om hun lange blonde en zwarte haren te laten dansen, om zichzelf te filmen. Maar toen zij in het grote mensenkringetje onderwerp van gesprek werden, zag ik aan hun oogbewegingen dat ze ons net zo goed in de gaten hielden als hun telefoons en met hun mimiek aan elkaar lieten weten wat ze van onze opmerkingen vonden. Boring, ackward, duuuh, iets in die hoek. ‘Ze bewegen in ieder geval wel,’ zei ik. De moeder van T zuchtte. ‘Als je dat bewegen noemt.’ Drie uur lang hetzelfde deuntje werd je echt wel zat. Ze had juist vanochtend met haar dochter afspraken gemaakt over de maximale schermtijd per dag. ‘Die gaat vandaag dus al aan diggelen,’ zei ze.
Zo gaat dat op verjaardagen. De volwassenen aten ook meer taart dan ze met zichzelf hadden afgesproken.