H vroeg of ik zin had in de film Todos lo Saben. Natuurlijk. Javier Bardem die ik voor het eerst zag in No Country for Old Man en Penelope Cruz die ik al vaker zag in films van Pedro Aldomovar, spelen de hoofdrollen en zie ik graag. De film begint met een bruiloft, een Spaanse bruiloft, familie, vrienden, muziek, eten, drinken, idyllisch landschap, mooi weer, een stortbui, en dan in de late uurtjes volgt het drama. Irene, de dochter van Laura alias Penelope is weg, alles wijst op een ontvoering. Zoals dat gaat wanneer je een steen in de vijver gooit, komt er van alles los in de familieverhoudingen wat tot dan onder het oppervlak lag. Todos lo Saben betekent letterlijk ‘Ze weten alles’ of ‘Iedereen weet het’. Wat ik er vooral aan overhield, behalve de ervaring van een knap in elkaar gezet scenario en een spannend gespeelde film, is dat de mens vaak niks weet, een snipper hier, iemand anders een snipper daar, we leggen al die individuele verhalen zelden bij elkaar, het leven is vooral fragmentarisch, we vragen er niet naar bij elkaar omdat we niet weten waar we naar zouden moeten vragen. Of we houden om allerlei particuliere belangen onze mond, waarmee we er op aansturen dat er uiteindelijk iemand heel boos of gek gaat worden omdat iedereen ‘het’ bleek te weten, behalve die ene. We hebben bijna een film nodig om alle ins and outs van een familiegeschiedenis boven water te krijgen. Of een boek. En dan nog. Er is altijd wel weer een nieuw geheim, een vermoeden, dat zit ook goed in deze film, nooit is alles te ontrafelen, omdat we mensen zijn en geen feiten. Toch wenste ik dat Irene, de dochter die kwijt is, naast ons in de zaal kon zitten. Maar dat zit ze niet, ze ligt op een achterbank, heel bleek.