De groentedochter had de Mexicaanse witlofschotel met tortillachips geprobeerd. ‘En?’ vroegen we. Ze vond er niet veel aan. ‘Heb je de saus wel pittig gemaakt?’ zei ik. Ze had tacosaus gebruikt, en wat zoete chili. ‘Oh nee,’ zeiden we, salsasaus natuurlijk en dan eventueel nog wat chilipeper erbij. En beter kidneybonen dan alleen bruine bonen. En had ze er een lekkere laag geraspte oude kaas overheen gestrooid? Nee, jong belegen. ‘Oooh,’ zeiden R en ik in koor, ‘dan mis je alles.’ Ze zou het misschien nog een keer proberen. We kochten twee biocitroenen en wat fruit. Thuis sneed ik de pompoen van het Hoekschewaardse Landzicht in plakken van 1 centimeter en legde die op bakpapier op een bakplaat. In de voorverwarmende oven legde ik een snee brood. Ik raspte Italiaanse kaas, sneed een grote bos bladpeterselie fijn, ritste tijm van de takjes, hakte twee knoflooktenen fijn, raspte de schil van één van de citroenen, haalde het geroosterde brood uit de oven en sneed het tot fijne kruimels. In een kom schepte ik alles door elkaar met veel peper en een beetje zout. Uit de keukenla pakte ik het oranje kwastje en bestreek de pompoenplakken lekker dik met olijfolie. Daarna schepte ik het kaaspeterseliemengsel over de pompoenplakken en drukte het een beetje aan. Ik schoof de bakplaat in de oven. Dertig minuten. Ondertussen schepte ik wat zure room in een kom, hakte wat dille fijn en roerde dat met wat zout en peper door elkaar. Omdat ik het weinig vond mengde ik er nog een lepel Griekse yoghurt doorheen. Dat maakte de saus lichter, minder vet. Tot slot raspte ik de andere citroenschil en mengde die door de saus. Toen de pompoen heerlijk rook en gaar was, las ik het recept nog even door. Oh, de tweede lading citroenrasp moest niet door het sausje, maar over de gare pompoen. Volgende keer beter.