Midden op de metrostoel staat een literpak chocomel, ‘de enige echte’, ernaast een forse jongen. Hij draagt witte Adidas-sneakers van een zachte stof, ik zie ze de laatste tijd vaker. Ook Nike heeft ze. Knokige tenen en andere uitstulpingen zie je erdoorheen, bijna zoals in sokken. Ze zijn waarschijnlijk lekker zacht, maar ze lijken me behoorlijk besmettelijk, en ook erg nat bij regen. Boven de gympen draagt hij een zwarte Adidas-trainingsbroek met Chelsea-embleem en een zwart jack van Fila, type dekbed. Hij is nog jong, maar zijn haarlijn vertoont al flinke inhammen en ook bovenop zijn de haren niet dicht bezaaid. Op zijn wangen, kin en op zijn bovenlip wel wat pluizige baardgroei. Zonder van zijn telefoon op te kijken pakt hij de chocomel (de eerste robot die zoiets kan moet nog worden uitgevonden), neemt een flinke slok en zet het pak dan op zijn schoot, tegen het been dat met de enkel op de knie van het andere been rust. Zijn hoofd beweegt mee met wat het hoort via de oortjes die met een rood snoer vastzitten aan de telefoon. Soms glimlacht hij naar zijn telefoonschermpje. Als hij allebei zijn duimen nodig heeft om iets te typen neemt hij nog een paar grote slokken, haalt dan zijn been van zijn andere been, beide voeten weer op de grond, zet het lege of bijna lege pak op de grond tussen die stoffen Adidassen, zo zacht als sloffen, meer iets voor binnen. Over twintig jaar zal een socioloog aan de hand van deze gympen zeggen dat het een tijd was die om zachtheid schreeuwde, jonge mensen hulden hun voeten erin. Ik zou de jongen willen vragen hoe dat zit bij nat weer, zijn zijn gympen er tegen bestand? Maar ik wil hem niet storen. ‘Waar je kunt verdwijnen,’ zei Ruben Terlou zondagavond in de VPRO tv-serie Door het hart van China, ‘kun je ook jezelf zijn.’ Hij typt inmiddels razendsnel met beide duimen, de ellebogen op zijn knieën, zijn lijf licht voorover, en lacht breeduit. Ik doe het nu ook terwijl ik zijn lach opschrijf, grinniken zonder geluid, er is minstens één iemand die deze jongen leuke berichten stuurt. Vooruitgang: de tijd dat je alleen baby’s en kleine kinderen zo lang zo ongegeneerd kon bekijken is voorbij.