Wetenschappelijke bijdrage

Ze hadden deze wijk gekozen omdat ie af was, en omdat mensen er relatief lang bleven wonen, en omdat de gezondheidszorg goed georganiseerd was. En dan was er ook nog in het hart van de wijk een gezondheidscentrum waar ze zo bij in konden trekken. Prinses Juliana had het geopend in 1991 toen ze zelf al bijna 82 was. Op een foto krijgt ze, of geeft ze, dat is niet helemaal duidelijk, een bosje bloemen van een eveneens bejaarde vrouw. Het was allemaal gebeurd net voor we hier kwamen wonen. Maar nu was ik hier dan, de minimumleeftijd voor deelname was verlaagd, van de oorspronkelijke 55 jaar naar 45 naar 40. En dus viel ik binnen de doelgroep en had ik een uitnodiging gekregen voor het beantwoorden van de wetenschappelijke vraag ‘Gezond oud worden, kan dat?’ en was ik daar gretig op ingegaan. En nu werden er negen buisjes bloed afgenomen, werd er gel op mijn buik gesmeerd en zag ik mijn organen via radiogolven op een beeldscherm, werd mijn bloeddruk gemeten en de elasticiteit van mijn aders, werden mijn slagaders naar de hersens bekeken, mijn botten gescand door een apparaat dat wel wat weg had van een oude matrixprinter: in de stang boven mijn lijf ging iets heen en weer en als het klaar was op die plek ging de stang een stukje naar beneden. Ik moest knijpen in een hydraulische tang, het ging niet zozeer om de kracht, als wel om het overbrengen van een opdracht van de hersenen naar mijn hand: kon ik drie keer met dezelfde kracht knijpen? Er werd een mri van mijn been gemaakt, het was een gloednieuw apparaat, ik moest springen op een mat, mijn sprongkracht was negentig procent van mijn lichaamsgewicht, ik moest mijn lippen om een gek flapje doen en heel hard inademen en heel hard uitblazen. Ik kreeg piepjes en hoorde een man die getallen zei in een omgeving vol ruis en die getallen moest ik dan nazeggen, mijn ogen werden op de foto gezet, van binnen en van buiten, er zat net een afvalstofje, niks raars, maar vervelend op dit moment, omdat het een schaduw wierp op alle foto’s. Mijn huid werd bekeken, ik was wit, zag ik de medewerker aankruisen (geen albino, geen wit met olijf, geen lichtbruin, geen bruin, geen zwart). Ik moest woorden onthouden die als een razende voorbij kwamen, ik moest pinnetjes in gaatjes stoppen, met links, met rechts, met beide handen tegelijk, ik moest ruimtelijke vormen herkennen. Ik kreeg een horloge om dat al mijn bewegingen en mijn slaap een week lang ging volgen. En ik hoorde mijn hart. Ik dacht aan ouders die voor het eerst het hartje van hun nog ongeboren kind horen, maar een vriendin zei dat dat klonk als een galopperend paard. Mijn hart leek op een warm strand te liggen met verderop gestaag en zacht de branding, het klopte met een lome, slaapverwekkende regelmaat. Ik kreeg tranen in mijn ogen.